袅袅斜笼寒雨,年年荣乱愁肠。
相对不堪憔悴,画眉羞斗织长。
风卷胡沙动地尘,蔷斋微步独断腰。
危楼花落繁华尽,总付春风舞柳条。
爱尝佳人白雪辞,云绫一束费春机。
翻然度上呈诗句,羞杂歌喉与舞衣。
风剪银潢雪满天,蹇驴骑过灞桥边。
诗愁万斛应难载,非为驰驱老不便。
乘驴迢递走红尘,十二街中草色春。
不是眼空京兆尹,敲推原已入诗神。
饮尽春角与转饮,竹阴扶日印窗斜。
骑驉踏遍吴山曲,处处东风出杏花。
自剪冰丝臂远归,学成何异此成衣。
妾身不是轻恩爱,只恐苏郎革下机。
兰煤薰透漏星房,苍壁无痕晕漆光。
万杵龙珠凝海水,十分麝咏泣玄霜。
松烟入砚还矜色,江雨翻云别有香。
风静自林秋气逼,满天诗思动清商。
白鹭宿秋陂,夜寒如隋雪。
久立不飞去,月明霜气冽。
江雪寒连酒思豪,歌傅锦帐醉烹羔。
争如取水陶承旨,茗碗清新与味高。