黄冈临古岸,依谷尽人家。老稚崇清俭,衣冠鄙俗华。
花香幽径僻,鸟噪夕阳斜。俯仰情何寄,烟霞自足誇。
一棹沿溪上,沙明水更清。迷濛细雨湿,起落片帆轻。
磐石中流出,新篁远岸生。客心无所系,閒坐听春莺。
芜城逢上巳,散步答年光。北郭垂杨媚,西郊碧草芳。
人皆趋靡丽,我独恋春阳。更爱双飞燕,翩翩语画梁。
欧亭犹在望,梅萼自芬芳。地以人为重,花为植者香。
山峰皆拱列,石骨尽昂藏。文采风流事,参军独擅场。
滕王高阁已尘埃,故老犹传结搆材。南浦寒潭秋月浅,西山爽气晓风开。
韩公碑碣生苔藓,王子文章没草莱。举目章江多落寞,萧萧云树总堪哀。
湖水盈盈历古今,我来凭吊识淮阴。王孙自失三齐志,漂母谁怜一饭心。
封拜不堪仍赤族,交游未可仗黄金。富春亦有垂纶者,独引高风爽客襟。
名花不与众为行,特向瑶阶献吉祥。一干亭亭标异彩,数枝灿灿发幽香。
高怀直与同清艳,雅韵犹能并洁芳。积厚流光邀美报,兰孙应瑞庆华堂。
微茫祠宇著山中,曲径悬崖杖履通。一调楚歌声断续,八千甲士散西东。
良臣远识存真隐,赤帝雄心赋大风。惟有彭城留皓月,春秋光照尚和同。
茫茫海甸几沧桑,井泽犹馀姓氏香。道术尽人誇往事,仙踪何处仰遗芳。
云龙山下风霜冷,戏马台边草木黄。惟有城隅一掬水,春秋代谢自清凉。
坞号桃花著历阳,张公曾作读书堂。琅琅文采光前代,奕奕儒风显盛唐。
履境怀人诚韵事,居今稽古属贤良。河流不减当年绿,酌水犹馀翰墨香。