苍岩碧涧白沙田,黄竹矶头小洞天。鸟隐晴林歌自在,犊归晚野剧争先。
江山望处浑成画,风月呼来不用钱。茅屋荆扉云树里,更堪投谒醉时眠。
爱君茅屋半山隈,一径萦纡客少来。涧草野花春不断,岩烟林蔼午方开。
凭栏池上观鱼戏,曳杖篱根叱犊回。閒看江船帆上下,却疑身在小蓬莱。
一上高城四望宽,老逢佳节半悲欢。莫谈鼙鼓惊驰檄,且对壶觞笑整冠。
沙市纷嚣仍闹晚,烟村掩映尚凝寒。后人若问当年事,碑刻流传坠泪看。
风花片片落衣斑,独倚萧墙看晚山。远渚睡鸥閒自稳,高林飞鸟倦方还。
落花苔径点苍斑,水静池平影倒山。笑指白云谁管领,峰头放出复收还。
出处关头莫浪谈,归收便合老云岩。挂冠却怪陶真隐,犹带山中宰相衔。
忆昔初嫁时,恩爱两不乖。别来几十年,空阁对妆台。
朝间鹊声频,果有尺素来。长跪启重缄,愁颜忽然开。
既云长相思,肯弃妾浮埃。感此秉心坚,中夜却徘徊。
愿言效黄鸟,衔珠投君怀。
妾有绿绮琴,结发已能鼓。曲奏古遗音,宫商按新谱。
携之嫁良人,永期偕凤侣。焉知一别离,十载不复顾。
园林花自春,青眼何时觑。我欲操离鸾,一以幽怀诉。
殷勤托东风,吹上长安去。
薄暮度蕲阳,泛泛楚天涯。白蘋起秋风,新月下江湄。
星象碧潭映,清夜如何其。自揣非鉴衡,何以酬相知。
楚材洵多杰,所怜贵真奇。誓将殚心力,搜罗不遐遗。
献之明天子,济济辅昌期。
西风动高林,竦然惊非昨。时序迫相催,朱颜日销铄。
素心将谓何,而今乃落落。进不跻云霄,退不遁丘壑。
栖栖度年华,何时偿宿约。閒且一登楼,对景引杯酌。