嗟尔游宦人,弥年住京阙。尽室寄东南,一朝闻贼发。
道路已不通,音书多断绝。朔风满长安,日夜成华发。
有女衣已穿,颜色犹自好。无食未几时,呦呦哭荒草。
问之谁家女,低头未忍道。前山欲黄昏,吾行不暇考。
妖贼本蒸民,忽尔为猪豚。王师一日下,割剥恣啖吞。
食尽固其所,恐伤仁圣君。招安俾复业,亦既不是人。
今我有三子,欲谋分置之。庶几一子在,可以收我尸。
老妻已咽绝,三子皆号悲。生离过死别,不如还相随。
保城恃义兵,误事真可惜。国家久升平,谁复睹锋镝。
一旦驱市人,纷然冒矢石。逢敌先弃戈,罪之不可得。
东邻有老人,金玉富无敌。恶贼一朝来,弃之如瓦砾。
性命虽尚存,见人无颜色。老人自不思,本为大盗积。
十迁昧南北,终岁在路歧。霜坚齧我足,风冽剥我肌。
艰难固其分,衰老难支持。白骨乱荒草,百迁亦不辞。
搜山辄纵火,蹑迹皆操刀。小儿饥火逼,掩口俾勿号。
勿号可禁止,饥火弥煎熬。吾人古有命,困仆犹能逃。
平安耿耿念庭闱,乞假言旋谢式微。应向门前留彩棒,却来堂下舞斑衣。
流花洞口春将近,盖竹山头雪已晞。闻说后年官始满,不知重到几时归。
宦游初谓江南好,不道淹留十载馀。官职任卑终傲世,俸钱虽少尚收书。
天台旧俗思重借,于浦同官忍独疏。纵使北归犹识路,滏阳三径近何如。