只把山为界,红尘自此分。竹窗吟听雪,苔石坐看云。
意静诗先到,心清道自闻。深惭王许辈,猿鹤旧同群。
往究一乘去,期明诸祖灯。远山衔落日,空谷响残冰。
离物心无染,谈经义有凭。世人多顶礼,为是右桥僧。
还寻流水去,水极到天台。时把碧云句,寄将黄叶来。
石门高赚雪,溪坞曲藏梅。贪看故山色,不知春已回。
移家入空谷,十口堕荆榛。猛虎欲当路,怪禽如唤人。
死生吾有命,幽独自伤神。泉石非无意,终身愧隐沦。
转徙不知处,乱山逢掩扃。断崖飞虺蛰,枯木乱鸦腥。
莽苍人烟灭,黄昏鬼火青。夜寒长饮泣,安得壮夫听。
寂寞空山里,黄昏百怪新。鬼沿深涧哭,狐出坏墙频。
小雨俄成霰,孤灯不及晨。开门谢魑魅,我是太平人。
白云城郭照通衢,未怕云烟属五湖。万叠暮山屏自展,一江春水练初铺。
输他夫子供吟笔,没个闲人与画图。子晋玉箫声已断,不知笙鹤更来无。
彩旆摇霜宿鸟惊,旋将疾苦问民情。从容会历三台遍,謦欬先看数路清。
红日尽头思玉阙,赤霞深处见瑶京。信知子晋真苗裔,仙籍还居第几名。
乱山无限好,幽径有时迷。石骨秋偏瘦,松梢老却低。
天寒闻雁过,月白见乌栖。海上知名地,无人识马蹄。
路入溪声壮,秋深树影稀。岫云藏鸟语,松露滴人衣。
诗战蜂腰怯,茶分粥面微。胜游殊未厌,肯为夜寒归。