几度寻春信,空归及暮鸦。试摇枝上雪,恐有夜来花。
望月穿深坞,迎风立浅沙。若同桃李发,谁肯到山家。
短棹无寻处,严城欲闭门。水边人独自,沙上月黄昏。
老别难禁泪,空归易断魂。岂知今夜梦,先过白沙村。
已知星可摘,须信路皆通。日影穿云薄,天形入水空。
遥看梁苑雪,独挹楚台风。指点中华地,山河万国雄。
试捲珠帘看,青山有几重。峥嵘秋色老,苍莽暮烟浓。
未辨清猿处,遥知白鸟踪。蓝田无此景,痛扫只双松。
频催白日尽,为尔一歔欷。壮士军中老,流人岭外归。
秋生边树暗,月在陇沙微。灯火孤城闭,萧萧黄叶飞。
太平无可议,妖孽欲何求。未足烦天讨,然犹假庙谋。
鹰扬谁敢抗,鸟散类难收。首恶闻犹在,王师愿小留。
无路扫妖氛,掀髯倚碧云。草茅难报国,畎亩敢忘君。
民业稍云复,贼巢犹未焚。老臣筋力尽,洒泪对三军。
借问今何所,空山号白龙。秋声悽万窍,雪意黯千峰。
俯首烧残叶,披衣听断钟。生涯都付贼,只有一萍踪。
妻儿共一区,日夜谨相守。遥惊白旗来,不觉四散走。
汝死吾不知,吾亡汝何咎。隔林闻哭声,相见真成偶。