酉时红日下西山,草屋柴门及早关。几个老乌松顶薄,清晨飞去夜方还。
金刚一万二千峰,远近高低各不同。若个峰头堪著我,他年縳屋隐其中。
五冠山上看飞瀑,下有寒潭万丈深。见说神龙降已久,金身入钵大如针。
永嘉老子错行脚,被人呼为一宿觉。曹溪只是个樵夫,佛法何曾解参学。
三千威仪八万行,一霎清风顿销铄。偶然撰得文字成,被人唤作真丹经。
泥中洗土不唧
春山青,春水绿。一枝两枝梅花开,十里五里村路曲。
石城云影聚复散,草店鸡声断仍续。莫言描画心手拙,此景当前本奇绝。
谁能一字施品评,简尽五千四十八。道人笑我虚开口,矢上加尖成漏透。
背却法堂穿草鞋,井深绠短终难搆。
秋雨垂垂风飒飒,离思禅心乍离合。湘江东畔雁初来,渔唱穿云笛韵哀。
更有芦花飞似雪,远山重叠锦屏开。痴儿唤作真如界,苦向宗门立知解。
折脚匡床冷似冰,呈似老僧心不快。
听说娑婆无量苦。人皆染色贪尊俎。玉镂笙箫金贴鼓。
长鼓舞。梨园弟子邯郸女。
冬衣紫貂春白苎。凉亭暖阁消寒暑。一旦神魂归地府。
应难取。空教泪点多如雨。
古藤横瘦肩,两屦踏残雪。阳乌啼未休,春山若为别。
䑃胧睡眼何处开,应向前途指明月。
天地未分时,槎牙第一枝。阎浮虽有树,争奈结根迟。
几回经寒几回热,柯似青铜叶如铁。挺立何愁动地风,高标可怕连山雪。
楩楠杞梓总凡材,莫不皆从尺寸栽。不是千年万年物,转头便化为尘埃。
普门道人索我歌,未免平地生风波。屋为海耶海为屋,海屋之义当如何。
百千瀛渤从此起,起亦不离涓滴水。沃日滔天也大奇,卷舒只在轩窗里。