林轩飞翠隔黄尘,瑶草吹香别是春。一卷《楞伽》消白昼,从教啼鸟唤游人。
欲别不别重相携,别思已逐寒云飞。飞云一去不可得,千村万落明斜晖。
回头望吴山,满目青依依。亦如送我望我去,立尽风烟未忍归。
我登三相台,南望双巽峰,俯视下界如凌空。开元老树可百丈,断崖尽日呼颠风。
甘郎攀果学猿挂,杨子枕石飞泉中。垂藤离地坐我稳,袒跣长啸如乘龙。
呜呼昔人不再得,台上土花几秋色。前身不与后身期,白云岂识萝衣客。
安得近代颜辉来,画我石上惊风雷。
城南树尾花风晴,城南树下渔舟行。隔溪竹屋数家酒,矮篱路转人纵横。
仙山石洞在眼底,塔竿倒影沧波明。相期待渡日已晚,坐看平野青烟生。
角鹰一侧目,所视无穹苍,臂鞲索饱非所长。良马一振鬣,所向无穷荒,内闲待秣安可常。
丈夫心胆塞天地,身与世道为低昂。况从世外发高趣,蓬蒿岂足誇翱翔。
我怜古道满荆棘,岁晚狐兔争跳梁。今年识君谷水傍,爱君骏气如鹰扬。
愿君莫如我,学步成踉跄。愿君莫如我,用拙甘六藏。
茅舍深居,已无马师问梅子,木叶蔽膝,尚有懒瓒知南阳。
九峰之外天茫茫,寒梅欲花春在霜。兴来拂袖谢丘壑,阔视四海皆吾乡。
我有解缆歌一章,如击瓦缶无宫商。吴松江上为君歌,一发怒潮卷雪天风狂。
西瑛为我吹筚篥,发我十年梦相忆。钱唐月夜凤凰山,曾听酸斋吹铁笛。
初吹一曲江风生,馀响入树秋呜咽。再吹一曲江潮惊,愁云忽低霜月黑。
坐中听者六七人,半是江湖未归客。欢者狂歌绕树行,悲者垂头泪沾膝。
我时夺却酸斋笛,敛襟共坐松根石。脱略悲欢万念消,悟声无性闻无迹。
西瑛筚篥且莫吹,筚篥从古称悲栗。悲欢茫茫塞天地,人情所感无今昔。
山僧尚赖双耳顽,请为西瑛吐胸臆。声闻相触妄情生,闻尽声亡情自释。
尽闻莫谓闻无声,机动籁鸣无间隔。亡声莫谓声无闻,去来历历明喧寂。
吹者之妙余莫知,闻者之悟公莫测。公归宴坐懒云窝,心空自有真消息。
卧云冷室睡魔醒,残漏声声促五更。一梦又如过一世,东方日出是来生。
鸟啼花笑屋西东,柏子烟青芋火红。人道我居城市里,我疑身在万山中。
日度斜塘水气昏,石桥高柳对柴门。霜风搅树叶如雨,忽见一帆来远村。
郭仙清夜扣舷时,万籁秋笙月一池。千载谁传灵凤曲,羽童吟作步虚词。