怪得意相亲,高携一轴新。能搜大雅句,不似小乘人。岳麓擎枯桧,潇湘吐白蘋.他年遇同道,为我话风尘。
四远参寻遍,修行却不行。耳边无俗语,门外是前生。塔见移来影,钟闻过去声。一斋唯默坐,应笑我营营。
大片向空舞,出门肌骨寒。路岐平即易,沟壑满应难。兔穴归时失,禽枝宿处干。豪家宁肯厌,五月画图看。
寂寞掩荆扉,昏昏坐欲痴。事无前定处,愁有并来时。日影才添线,鬓根已半丝。明庭正公道,应许苦心诗。
凄凉繐幕下,香吐一灯分。斗老输寒桧,留闲与白云。
挈盂曾几度,传衲不教焚。泣罢重回首,暮山钟半闻。
高阁水风清,开门日送迎。帆张独鸟起,乐奏大鱼惊。骤雨拖山过,微风拂面生。闲吟虽得句,留此谢多情。
惟君怀至业,万里信悠悠。路向东溟出,枝来北阙求。家无一夜梦,帆挂隔年秋。鬓发争禁得,孤舟往复愁。
莫怪苦吟迟,诗成鬓亦丝。鬓丝犹可染,诗病却难医。山暝云横处,星沈月侧时。冥搜不可得,一句至公知。
寂寥虽下邑,良宰有清威。苦节长如病,为官岂肯肥。山多村地狭,水浅客舟稀。上国搜贤急,陶公早晚归。
君吟十二载,辛苦必能官。造化犹难隐,生灵岂易谩。猿跳高岳静,鱼摆大江宽。与我为同道,相留夜话阑。