我爱陶渊明,所居惟种柳。与世实寡谐,委怀在杯酒。
不有千古心,谁识千载后。意欲从之游,斯人复何有。
驰骛竟朝暮,似缘饥冻迫。如何百年间,区区为形役。
世途寡相知,腼颜徒自饰。所获既非宝,所丧良可惜。
生理固草草,进退量我力。岂乏希世荣,前车已当阨。
流光急奔马,素业纷断织。圣道卒未闻,怛焉增内惕。
萧萧五花马,矫矫七尺身。饮马恒以时,剪刷谓有神。
轻泥障文锦,新鞍鞁雕银。所期越千里,不辞厮养勤。
过都未及试,一蹶不再伸。吁嗟世之人,求名不求真。
我昔四明寻隐者,著屐远过玉几山。岩扉苔径转森邃,结窠乃在云松间。
松间回风荡空影,水流花开春日永。苧服凉深团扇开,好鸟飞来意俱静。
为觅渔梁白沙步,因识樵人弈棋处。扁舟□泊碧溪阴,沿月长歌下山去。
束带十年事朝谒,鹤怨猿惊总凄切。草堂晴昼玩新图,三叹令人欲愁绝。
卧闻窗间雨,萧飒夜将深。转望壁上灯,依微照孤衾。
抚兹凄绝候,感此迟暮心。平明视青镜,白发满华簪。
新浴坐溪馆,微凉在虚襟。风条振宿雨,石泉和鸣琴。
因兹尘外境,怡我关世心。何事城郭居,烦思苦沈沈。
幽人制清管,二指宣宫商。夕响随风迥,馀悲绕山长。
危叶振欲脱,微波动还扬。远近同一听,感余非故乡。
惠风育繁卉,旭景蔼春晴。端居感时迁,况抱离人情。
华觞惬未足,中怀在严程。还当南荣卧,怅对浮云行。
端居养幽素,冲然澹无滓。岂乏华藻荣,涅缁恐兹始。
一室洞昭融,于焉表微旨。蒙庄亦何人,先予契斯理。
栽蔬遍南圃,雨足蔬已长。晨夕供采掇,筐篚充所将。
岂无膏粱思,自顾不可常。愿言使无违,澹泊庸何伤。