楚甸荒凉旧镇微,春来渐觉思依依。故乡兵后今谁在?游子江南恨独归。
长路关心闻过雁,孤城回首见斜晖。家人十载伤离别,芳草閒堂静掩扉。
慷慨持征节,雄谈息战尘。有生皆帝力,无地不王臣。
为国丹心在,论功白发新。他年忠义传,端合继前人。
泽国仍多雨,溪流没两涯。墟烟迷小市,泥草乱空阶。
蕴藉诗中意,苍茫病里怀。明朝晴色好,对话两情谐。
忆子临东海,征帆几日回。鼍鸣津鼓合,蜃起石楼开。
官酒应深酌,春衣或未裁。题诗纪游历,时寄到蓬莱。
溪上斋居好,幽偏事不侵。桑麻存晚计,图史乐初心。
岸帻幽窗晓,移床绿树阴。卜邻何代老,从此数相寻。
孤帆夜落石桥西,桥外青山入会稽。
卧听海潮吹地转,起看江月向人低。
一春衰谢怜皮骨,万国艰虞厌鼓鼙。
何处客船歌《水调》,令人归思益凄迷。
危亭突兀斗城阴,风物苍茫入望沉。
万古东南多壮观,百年豪杰几登临。
夜中日出扶桑近,天外江流滟滪深。
好趁归帆拂天姥,共凭寥廓寄微吟。
溪上孤城百雉馀,城门犹自护储胥。霸陵空宿将军骑,范叔应随使者车。
鸡犬萧条兵过后,渔樵散漫市休初。老年触事多成感,閒向芭蕉叶上书。
生计依人转寂寥,别来心事向谁消。镜中华发随年改,溪上青山入梦遥。
对酒便思归白社,将书不敢寄洪乔。越情吴思浑无赖,独倚江楼送暮潮。
云外群山绾翠螺,马蹄长是客中过。关河树色秋光近,驿路蝉声晚更多。
千古心期空皓首,百年人事等沧波。自惭薄劣频趋走,几度因风想玉珂。