将军溢价买吴钩,要与中原静寇仇。试挂窗前惊电转,略抛床下怕泉流。青天露拔云霓泣,黑地潜擎鬼魅愁。见说夜深星斗畔,等闲期克月支头。
北风裂地黯边霜,战败桑干日色黄。故国暗回残士卒,新坟空葬旧衣裳。散牵细马嘶青草,任去佳人吊白杨。除却阴符与兵法,更无一物在仪床。
尽兴南游卒未回,水工舟子不须催。政思碧树关心句,难放红螺蘸甲杯。涨海潮生阴火灭,苍梧风暖瘴云开。芦花寂寂月如练,何处笛声江上来。
灞水桥边酒一杯,送君千里赴轮台。霜粘海眼旗声冻,风射犀文甲缝开。断碛簇烟山似米,野营轩地鼓如雷。分明会得将军意,不斩楼兰不拟回。
此生终使此身闲,不是春时且要还。寄语桃花与流水,莫辞相送到人间。溪口回舟日已昏,却听鸡犬隔前村。殷勤重与秦人别,莫使桃花闭洞门。却恐重来路不通,殷勤回首谢春风。白鸡黄犬不将去,且寄桃花深洞中。桃花夹岸杳何之,花满春山水去迟。三宿武陵溪上月,始知人世有秦时。渡水傍山寻绝壁,白云飞处洞天开。仙人来往无行迹,石径春风长绿苔。
靖节先生几代孙,青娥曾接玉郎魂。春风流水还无赖,偷放桃花出洞门。
殷勤相送出天台,仙境那能却再来。云液每归须强饮,玉书无事莫频开。花当洞口应长在,水到人间定不回。惆怅溪头从此别,碧山明月闭苍苔。
惆怅冰颜不复归,晚秋黄叶满天飞。迎风细荇传香粉,隔水残霞见画衣。白玉帐寒鸳梦绝,紫阳宫远雁书稀。夜深池上兰桡歇,断续歌声彻太微。
桑叶扶疏闭日华,穆王邀命宴流霞。霓旌著地云初驻,金奏掀天月欲斜。歌咽细风吹粉蕊,饮馀清露湿瑶砂。不知白马红缰解,偷吃东田碧玉花。
九点秋烟黛色空,绿华归思颇无穷。每悲驭鹤身难任,长恨临霞语未终。河影暗吹云梦月,花声闲落洞庭风。蓝丝重勒金条脱,留与人间许侍中。