电影江前落,雷声峡外长。霁云无处所,台馆晓苍苍。
旧知山里绝氛埃,登高日暮心悠哉。子平一去何时返,
仲叔长游遂不来。幽兰独夜清琴曲,桂树凌云浊酒杯。
槁项同枯木,丹心等死灰。
我欲图世乐,斯乐难可常。位大招讥嫌,禄极生祸殃。
圣莫若周公,忠岂逾霍光。成王已兴诮,宣帝如负芒。
范蠡何智哉,单舟戒轻装。疏广岂不怀,策杖还故乡。
朱门虽足悦,赤族亦可伤。履霜成坚冰,知足胜不祥。
我今穷家子,自言此见长。功成皆能退,在昔谁灭亡。
野人迷节候,端坐隔尘埃。忽见黄花吐,方知素节回。
映岩千段发,临浦万株开。香气徒盈把,无人送酒来。
别有青溪道,斜亘碧岩隈。崩榛横古蔓,荒石拥寒苔。
野心长寂寞,山径本幽回。步步攀藤上,朝朝负药来。
几看松叶秀,频值菊花开。无人堪作伴,岁晚独悠哉。
遇坎聊知止,逢风或未归。孤根何处断,轻叶强能飞。
琴曲唯留古,书多半是经。(见《周氏涉笔》)
横裁桑节杖,直剪竹皮巾。鹤警琴亭夜,莺啼酒瓮春。
颜回唯乐道,原宪岂伤贫。(被召谢病,见《西清诗话》)
寄身千载下,聊游万物初。欲令无作有,翻觉实成虚。
(《独坐》)
双关防易断,只眼畏难全。鱼鳞张九拒,鹤翅拥三边。
(《围棋长篇》。见《韵语阳秋》)
上天布甘雨,万物咸均平。自顾微且贱,亦得蒙滋荣。
萋萋结绿枝,晔晔垂朱英。常恐零露降,不得全其生。
叹息聊自思,此生岂我情。昔我未生时,谁者令我萌。
弃置勿重陈,委化何所营。
春桂荅:春华讵能久,风霜摇落时,独秀君知不。
萋(qī)萋结绿枝,晔(yè)晔垂朱英。
常恐零露降,不得全其生。
叹息聊自思,此生岂我情。
昔我未生时,谁者令我萌。
弃置勿重陈,委化何足惊。
翠绿枝条生长茂盛,垂挂着繁盛美丽的红花。
常常担心寒冷的露珠降临,无法保住它那美好的生命。
叹息石竹时也思考自身,此生难道是我衷情的吗?
在我尚未降临人世的时候,究竟是谁是我萌生的呢?
抛开这样的事情不再说它了,顺应自然的变化又何必惊恐呢?
萋萋:草木茂盛的样子。晔晔:美丽繁盛的样子。
委化:自然的变化。