天上清流云片,人间名胜吴松。两贤相厄已甚,赖有斜阳半峰。
秋风萧飒兮白露下,岂不日月兮照我下土。持此白头兮言归何所,默已不堪兮哭微更苦。
儿孙为吾一恸兮万万古。
行行西复西,稍喜市声静。
征夫指前路,望望梅花岭。
淡烟鸡犬村,落日牛羊径。
忽见荷锄人,唤起归田兴。
南山天马来,南城下盘踞。
前撞古寺钟,后捶谯楼鼓。
我来俯崔巍,山灵相呼舞。
年丰慢物熙,细听阊阎语。
江云粘水湿西风,冷落汀洲起夜鸿。
甚欲吟秋少才思,不如岸北岸南枫。
势横截江虎踞足,白龟却行冯夷哭。
大川当时波沄沄,石也如此受命独。
水石击撞无了时,因危见节乃见奇。
世间大有胡广辈,欠读涧民江石诗。
芰制荷衣不御寒,古人持以傲罗纨。
隐虽有味非中道,出本地心始耐看。
钓濑不妨侵帝坐,跨鲸何似对金銮。
先生出手前贤上,莫恋松风十二盘。
百尺楼头山雨长,梦提白一濯沧浪。
从渠金带花成簇,何处钱羹饭不香。
语妙囊中了今古,骚成肘后系潇湘。
山寒岁晚兰苗盛,欲当包茅献草堂。
松竹林中琴一枝,妖岚散作半江漪。
县於庾岭梅差近,政看圜扉草便知。
熟事无多迎客早,清吟未了放衙迟。
朔云野雪沧江远,不得相从且寄诗。
时秋四壁冷,片纸百回看。
字古微侵隶,吟清不到寒。
人生快意有,天下好时难。
涧水光如月,吾琴尔去弹。