连峰出云云半开,奔渠卷雪响春雷。
云中屈曲明如玉,都是天池顶泻来。
治平寺南湖翠昏,柳枝茭叶见滩痕。
楞伽不管无情雨,一夜吹花落范村。
箧书长与借,手勘若相论。城拥湖风响,台明苑雪痕。
饥鹰高不落,僵木湿犹翻。为报今朝事,微吟向寓园。
故园当已雪,君定几篇诗。折竹声中得,煎茶味外思。
吾人年岁遣,各自寂寥随。独有麻衣泪,都来两鬓丝。
亭名枨触悔今朝,目极伤春不自聊。岂意公家园里树,翻为贱子卷中骚。
笺题惨绿关辛苦,门掩昏黄慰寂寥。半挂帘钩斜压影,一丸月上正吹箫。
二月月圆圆不能,千行雨湿湿难胜。终然衣袂飘何处,定有阑干拥上层。
菀结微茫真可惜,朦胧隔断太无凭。比量摇落桓司马,如此春华百感增。
宝花仓口起东风,鸡唱星悬赋恼公。笛里关山今是泪,梢头明月本来空。
一声玉折《凉州》怨,万里云阴杜宇红。归去伤心原有路,依然水驿绿烟中。
高拂楼台下蘸池,不论长短总成伊。如何密密疏疏影,绊惹千千万万丝。
桃李蹊边愁独立,风流赏处倚天知。但令相送还相见,敢向人间恨别离。
罗绮难胜俨惠临,疏行矮本尚传今。繇来玉马朝周客,未绝铜盘别汉心。
燕市梦孤将尽夜,弁山春杳送回音。江南合遣人才访,不独王孙有故林。
天翠秋晖清复清,江山回合处开城。霸图实始周熊绎,骚怨空传汉贾生。
岳麓寺头书拟读,湘潭驿口路催行。已闻早稻匙翻雪,只少银鳞鲙作羹。