足非病跛苦疮痍,兀立携藤拜跪迟。倒屣掇皮真自见,登堂着袜怒何为。
空轩独卧怀藭曲,幽径微行畏蒺藜。俗客相过尽推去,一杯五积睡还宜。
江东胜地压西浙,句曲山传天下稀。林间风生一虎过,石上月明双鹤归。
我拟华阳裁白帢,君如莱子奉斑衣。日长悬幕娱亲地,小轿疏棂入翠微。
百年苦忆高常侍,多病谁怜孟浩然。旧喜涉江今不涉,空斋时阅友朋笺。
碧节冰丝透薄寒,金波初出荐雕盘。昔曾太华峰头见,今向佳人掌上看。
大桃刺口如猬毛,小桃青硬不容刀。端门马上晨炊饼,谁信人间用雪桃。
饼可充饥黍可餐,桃如大药驻朱颜。空肠待得三千岁,辟谷何人不入山。
碧云高叶树亭亭,雨打风披子更深。到口真如觅幽句,急搜佳处已难寻。
白日崩云莫色微,柴车独不款高扉。十觞酩酊浮家酽,五载暌离笑客衣。
瑟瑟雨声寒渐密,沉沉更漏夜仍稀。天明即别愁何限,四壁凄凉万事违。
一室琴书露竹凉,小窗深掩坐匡床。戏寻脉望看奇晕,忽睹丹良泻冷光。
谁录异方知却马,我矜微物解升堂。白头爱伴书帷客,苦节宜侪弟子行。
南国炎蒸初罢暑,楚江凄凛又惊秋。轻霜未破千株菊,高浪间登百尺楼。
陶令去官非为酒,海翁无伴不忘鸥。莫愁短日催长夜,且赏清尊映黑头。