冬至宵虽短,孤眠恨自长。枕单寒入梦,窗破月窥床。
榜人㰕舟待,催饭送郎行。独谙郎食性,厨下自调羹。
莫怪书频断,难传恨万端。虽承结发爱,难作比肩看。
泪续笺恒湿,思长笔屡乾。临封沾臂血,使识寸心丹。
寂寂中秋夜,含情出玉闺。
河长看雁远,月皎觉云低。
何物寄殷勤,宫鞋绿锦文。
为郎承素足,指日踏青云。
远别当霜雪,留郎且过冬。
只愁春色里,离恨更重重。
明朝将解缆,叮嘱不曾离。
文无识顷刻,不久便当归。
利名何足事,山中乐未央。郎如学耕耨,奴便学蚕桑。
与君非一身,同户恒相忆。而况出门去,宁知南复北。
风吹花香薰洞房,白日照镜光射梁。后园草暖双蝶晒,堂前尘落对燕翔。