弁岭青连笠泽湄,登楼旷望不胜悲。报君一语君知否,绕郭湖山似昔时。
火云秋未收,商气夕乃至。凉飙动木末,梧叶萧萧坠。
广庭延伫久,月影半在地。银河淡无波,疏林皎初霁。
轩南最幽旷,竹露酒寒翠。清阴下藤萝,馀香冷荷芰。
披襟爱晚凉,枯坐竟忘睡。夜久钟漏沈,流萤在衣袂。
君不见湘山高高湘水碧,泪痕染遍琅玕色。雪浪朝连青草浮,愁云暮向苍梧合。
当年帝女下璇宫,沩汭曾闻礼秩隆。已傍松云开贰室,旋看日月丽重瞳。
鼓琴衣袗天家乐,星轩双曜明珠幄。阿阁都縆素女弦,钧天尽按皇姱曲。
一从刻玉下南天,翠辇金舆不复还。漫比胶舟沈汉水,还同遗剑恸桥山。
桥山一去成千古,九疑天远留灵琐。玉轪难乘悬圃风,明珰空望涔阳浦。
涔阳江浦总魂销,更驾飞龙逐晚潮。帝子扬灵江上瑟,夫君愁思洞庭箫。
瑟希箫歇人何在,里俗传芭犹不改。贝阙珠宫事渺茫,兰桡桂枻空烟霭。
千秋哀怨起骚人,怀古同伤远别情。薜荔秋风山鬼泣,鹧鸪暮雨客船听。
朅来倚棹寻遗躅,古木萧萧阶藓绿。庙火青荧鹿角矶,寒潮呜咽巴陵郭。
屈赋成时书未焚,书生臆论总纷纭。愿将北渚江头水,一洒高唐峡里云。
好诗如佳人,嫣然媚幽独。铅华屏不御,葆此无瑕玉。
巧笑流瑳那,蛾眉腾曼绿。一顾失倾城,何必炫奇服。
又如闻好鸟,应节喧百族。引吭扬天和,喁于叶弦乐。
春花仓庚歌,夜月杜鹃哭。微物讵有知,听者感衷曲。
始知心之声,不在斗繁缛。笑啼根至性,风萧任枨触。
勿使天籁乖,要令老妪觉。神充貌自腴,至味乃蕴蓄。
自从齐梁来,藻缋眩凡目。土木饰金貂,珷玞荐文椟。
旁观岂不好,所苦真意斫。兰苕集翡翠,无由起遐瞩。
嗟余少耽吟,月露困雕琢。牢笼及光景,镂刻到草木。
迩来喜平淡,绮语久阁束。悲欢不自禁,涉笔或累辐。
色黜剪彩艳,声异叩缶俗。妇人职中馈,岂事勤著录。
讵知风人志,性灵藉陶淑。发情止礼义,本自三百牍。
至音谐宫商,六义有正鹄。吾言或非迂,试取反覆读。
我有照乘珠,生长薄海曲。孕月含清辉,光照鲛人屋。
一朝逢越贾,采摘出幽壑。献入明光宫,藉以文梓椟。
金缸同不夜,符采烂华幄。实至名必归,何必虑鱼目。
芳葩熙春阳,零叶凛秋辰。商飙歘以来,绿叶成枯薪。
芬华既云逝,淡泊全其真。直干凌严霜,根荄肇先春。
敷愉安足恃,葆璞完吾淳。孤生各有志,岂惟松柏贞。
莫嗟风霜惨,中有大造仁。
炎洲多珍禽,自呼孔与鸾。朝栖珊瑚枝,夕宿芙蓉田。
文采颇自矜,矫矫振华翰。汉使重珍奇,罗网来重峦。
饮以琼池水,翼以白玉栏。禁林任止宿,所食皆琅玕。
饮啄岂不时,引吭常悲酸。遗雏在故山,欲往道里艰。
君莫笑鹪鹩,一枝乃自安。
崇桂茂山椒,幽兰媚涧阿。扬华吐芬馨,寂寞无人过。
时至亦零落,荣悴皆天和。灼灼桃李花,当春扬婀那。
容华非不好,攀折常苦多。荣名以为宝,勿复辞轗轲。
山城足秋阴,凉意入深屋。黄昏疏雨过,檐溜断复续。
霁色开遥岑,帘际映寒绿。微云淡落月,馀光入修竹。
深更人未寝,青镫照幽独。爱此五字诗,静对黄花读。
中允文章健笔扛,出关无计敢从降。新愁应继庾开府,老泪曾悲张曲江。
阙下新词谁第一,河中名士古无双。平生别有伤心处,几按岐王乐府腔。
彭泽高风许独攀,清姿落落绝人寰。月中杨柳词人去,雪后梅花野客閒。
归梦应栖桐柏观,羁魂终绕鹿门山。若教明主非相弃,床下何因复放还。