此亦勤农者,畬田半入云。龙蛇因尔杂,玉石故难分。
天地其如数,江山未返魂。茅茨倦行李,何自戒重门。
蟠际均衡岳,千峰独出群。鲲鹏从水击,翼轸验天文。
旷野风行雨,曾霄日贯云。僧言兴废事,因念福王勋。
独游得荒蹊,晚意与心会。水声远才闻,山色静可对。
鸟语林塘边,犬鸣篱落外。柴门未须关,月在东峰背。
黄河一再清,似是上古时。风雅久已降,后来无文辞。
清风日沦落,世道皆如兹。工华不工实,此话我所疑。
文章有心印,昔人端不欺。但恨智者少,吾亦少卑之。
仙栖固多名,世但知蓬莱。九州复九州,广大莫可该。
翩翩牧鹤童,巧笑如婴孩。授我紫玄章,归路玉笛哀。
苍寒不可觅,但有清风来。偪仄宁久居,浮生多尘埃。
人为五行精,二气相循环。阳明发天秀,隐约超龙蟠。
如何椒兰芳,苦厄萧艾繁。良玉必火浴,利刃因崖刓。
大钧虽无垠,岳降亦甚难。
王谢风流自一时,长干古巷记乌衣。寻常百姓几番换,那有当年燕子飞。
唐晋诸人骨已磨,龙蟠虎踞自山河。可怜不共羊昙见,奈此秦淮落照何。
今古无穷恨,山林只自豪。云行地欲尽,风立天相高。
灵草如堪饵,浮生计可逃。人间何扰扰,万里一秋毫。
始从平地望,宛在九霄中。不意身能到,平生心并空。
江淮通好雨,日月会刚风。三伏凉如水,蟠拿想白龙。