忆昔吴王争霸日,歌钟满地上高台。三千宫女看花处,人尽台崩花自开。
众草穿沙芳色齐,蹋莎行草过春溪。闲云相引上山去,人到山头云却低。
青山高处上不易,白云深处行亦难。留君不宿对秋月,莫厌山空泉石寒。
乌巾年少归何处,一片彩霞仙洞中。惆怅别时花似雪,行人不肯醉春风。
霜落寒空月上楼,月中歌吹满扬州。相看醉舞倡楼月,不觉隋家陵树秋。
东风吹暖气,消散入晴天。渐变池塘色,欲生杨柳烟。蒙茸花向月,潦倒客经年。乡思应愁望,江湖春水连。
姑苏城畔千年木,刻作夫差庙里神。冠盖寂寥尘满室,不知箫鼓乐何人。
银烛煌煌半醉人,娇歌宛转动朱唇。繁花落尽春风里,绣被郎官不负春。
水隔群物远,夜深风起频。霜中千树橘,月下五湖人。听鹤忽忘寝,见山如得邻。明年还到此,共看洞庭春。
相思长相思,相思无限极。相思苦相思,相思损容色。容色真可惜,相思不可彻。日日长相思,相思肠断绝。肠断绝,泪还续,闲人莫作相思曲。