汉江天外东流去,巴塞连山万里秋。节过重阳人病起,一枝残菊不胜愁。
溪上春晴聊看竹,谁言驿使此相逢。担簦蹑屐仍多病,笑杀云间陆士龙。
小雪已晴芦叶暗,长波乍急鹤声嘶。孤舟一夜宿流水,眼看山头月落溪。
吴王旧国水烟空,香径无人兰叶红。春色似怜歌舞地,年年先发馆娃宫。
云盖秋松幽洞近,水穿危石乱山深。门前自有千竿竹,免向人家看竹林。虽有柴门长不关,片云高木共身闲。犹嫌住久人知处,见欲移居更上山。
惆怅人间多别离,梅花满眼独行时。无家度日多为客,欲共山僧何处期。
天山西北居延海,沙塞重重不见春。肠断帝乡遥望日,节旄零落汉家臣。
九衢日暖树苍苍,万里吴人忆水乡。汉主未曾亲羽猎,不知将底谏君王。
池上凉台五月凉,百花开尽水芝香。黄金买酒邀诗客,醉倒檐前青玉床。
节应中和天地晴,繁弦叠鼓动高城。汉家分刺诸侯贵,一曲阳春江水清。