皇皇京洛,既旅既处。日月光华,晖鬘璿宇。圣人既作,曰尧与禹。
子出而仕,为虎勿鼠。
辚辚肠车转,一刻千万里。泪睫交烟树,遥盼天在水。
春梦徒杳茫,随风辨乡里。南山远回互,何处是归止。
寂寞数行书,漶灭相思字。
看君年尚少,不患无声名。纷纷但相逐,所见尽世情。
以此一片心,终为尘网婴。富贵日多事,淡素非所营。
沉溺不自觉,反谓吾身荣。静中一回头,愧汗当填膺。
入林始觉谐山性,出世幽怀悔已迟。岁月易过人易老,忙忙何处是归期。
一带岚烟澹晓秋,原田禾黍静油油。湿花满路沾双屐,行憩溪前小石洲。
雨过群鸠历乱啼,一泓新绿绕清溪。丛林午梵僧钟定,潮落横桥日未西。
不因割截生嗔恨,宁为庄严得喜欢。成住坏空俱是幻,何妨色相借人看。
铸就如来买尽金,雷峰一壑结禅林。霜天片月幽寒里,悟得无言古佛心。
堂前下食鸟,一钵有龙归。空里僧钟寂,花香上裓衣。
我闻精卫鸟,衔木填沧海。一切至诚心,毕生期不改。
虽然功不就,肝胆具精采。海水竭无期,我怀宛长在。
宇宙有变迁,此心自危殆。所患愿力微,中情为废馁。
秉此千古心,海水终见底。