孤云出岫暮鸿飞,去住悠然两不疑。我自欲归归便了,何须更说世相遗。
山杏溪桃化棘蓁,舞台歌馆堕灰尘。春来底事堪行处,门外流莺枉唤人。
荒陂依约认田园,松菊存亡不必论。我自无心更怀土,不妨犹有未招魂。
日日天涯恨不归,归来老泪更沾衣。伤心何啻辽东鹤,不独人非物亦非。
竹木萧森荫绿苔,幽襟自爱北轩开。主人无说吾何问,乘兴而来兴尽回。
得道由来不必劳,痴儿舍父漫逋逃。闲闲老子还多事,时向伽蓝打一遭。
名利醉心浓似酒,贪夫衮衮死红尘。折腰不乐翻回去,此老犹为千载人。
得时草木竞欣荣,颇为行休惜此生。乘此乐天知浪语,看君于世未忘情。
抛却微官百自由,应无一事挂心头。销忧更借琴书力,借问先生有底忧。
空囊无一钱,羸躯兼百疾。况味何萧条,生意浑欲失。
清晨问喧呼,亲旧作生日。我初未免俗,随分略脩饰。
举觞聊自祝,醉语尽情实。神仙恐无从,富贵安可必。
脩短卒同归,何足喜与戚。一祈粗康强,二愿早闲适。
衣食无大望,但要了晨夕。万事不我撄,一心常自得。
优游终吾身,志愿从此毕。