萧寺曾过最上方,碧桐浓叶覆西廊。游人缥缈红衣乱,座客从容白日长。别后旋成庄叟梦,书来忽报惠休亡。他时若更相随去,只是含酸对影堂。
美貌雄才已少齐,宝书仙简两看题。金刀片片裁新锦,
玉步重重上旧梯。鹏到碧天排雾去,凤游琼树拣枝栖。
蓬瀛宴罢试回首,一望尘中路正迷。
绮陌千年思断蓬,今来还宿凤城东。瑶台钟鼓长依旧,
巫陕烟花自不同。千结故心为怨网,万条新景作愁笼。
何时更伴刘郎去,却见夭桃满树红。
有客抱琴宿,值予多怨怀。啼乌弦易断,啸鹤调难谐。
曲罢月移幌,韵清风满斋。谁能将此妙,一为奏金阶。
欲入凤城游,西溪别惠休。色随花旋落,年共水争流。
客思偏来夜,蝉声觉送秋。明朝逢旧侣,唯拟上歌楼。
翦彩赠相亲,银钗缀凤真。双双衔绶鸟,两两度桥人。
叶逐金刀出,花随玉指新。愿君千万岁,无岁不逢春。
轻轻没后更无筝,玉腕红纱到伍卿。
座客满筵都不语,一行哀雁十三声。
刘毅虽然不掷卢,谁人不道解樗蒲。
黄金百万终须得,只有挼莎更一呼。
曾攀芳桂英,处处共君行。今日杏园宴,当时天乐声。
柳浓堪系马,花上未藏莺。满座皆仙侣,同年别有情。
移居新竹已堪看,劚破莓苔得几竿。圆节不教伤粉箨,
低枝犹拟拂霜坛。墙头枝动如烟绿,枕上风来送夜寒。
第一莫教渔父见,且从萧飒满朱栏。