津树萧萧旅馆空,坐看疏叶绕阶红。
故乡千里楚云外,归雁一声烟雨中。
漳浦病多愁易老,茂陵书在信难通。
功名倘遂身无事,终向溪头伴钓翁。
钟鼓旌旗引六飞,玉皇初著画龙衣。
泰坛烟尽星河晓,万国心随彩仗归。
洛阳古城秋色多,送君此去心如何。
青山欲暮惜别酒,碧草未尽伤离歌。
前朝冠带掩金谷,旧游花月经铜驼。
行人正苦奈分手,日落远水生微波。
松间开一径,秋草自相依。终日不冠带,空山无是非。
投纶溪鸟伴,曝药谷云飞。时向邻家去,狂歌夜醉归。
行人方倦役,到此似还乡。流水来关外,青山近洛阳。
溪云归洞鹤,松月半轩霜。坐恐晨钟动,天涯道路长。
远客家水国,此来如到乡。
何人垂白发,一叶钓残阳。
柳暗鸟乍起,渚深兰自芳。
因知帝城下,有路向沧浪。
楼中见千里,楼影入通津。
烟树遥分陕,山河曲向秦。
兴亡留白日,今古共红尘。
鹳雀飞何处,城隅草自春。
松间开一径,秋草自相依。
终日不冠带,空山无是非。
投纶溪鸟伴,曝药谷云飞。
时向邻家去,狂歌夜醉归。
故人北游久不回,塞雁南渡声何哀。
相思闻雁更惆怅,却向单于台下来。
茂陵归路绝,谁念此淹留。
极目月沈浦,苦吟霜满舟。
孤猿啼后夜,久客病高秋。
欲寄乡关恨,寒江无北流。