却讶秋还在,萧条满目非。江山千骑暗,城郭一人归。
见子南冠泪,犹惊楚客衣。庭花何烂缦,寂寂伴伊威。
海陵城忽过,四望远濛濛。布被经斜雨,蒲帆饱大风。
惊鸥飞不定,初柳意无穷。三月今朝是,扁舟东复东。
韎韐风涛外,闲心寄泬寥。马嘶黄草岸,人急暮江潮。
塔影眠寒水,溪声走断桥。梦中敲古缶,长忆广陵箫。
谁将白玉结帘栊,挂上香炉第几峰。雨暗幽崖龙吐沫,云流绝壑浪翻空。
排连直欲倾三峡,错落飞来动八风。一吸灵津清彻骨,冰心时在心壶中。
曲磴千盘道,圆光百丈身。碑存前代迹,僧阅几番人。
聚石谈经后,流泉入耳新。到寻三笑路,衣拂虎溪尘。
远翠笼深寺,疏钟到客亭。江霞千顷练,石竹万峰青。
月上蟾飞镜,霜横雁带星。相期探胜赏,先此寄山灵。
帝宅瞻佳气,津头步晚亭。菊篱霜始白,柳岸浪犹青。
剑合疑干象,槎浮似泛星。冷听歌濯者,适意趣偏灵。
玉皇曾自捡瑶篇,畀汝云中第一仙。丹翠晨开常捧日,危峰直撑欲扶天。
磨崖未受秦朝禅,凿石犹传宋代年。搔首凭轩还北望,微茫尚似有狼烟。
卧龙谁肯老沉吟,万里从戎国士身。欲洗英雄埋骨恨,更酬圣主筑坛慇。
防胡岂藉羁縻策,仗剑期空绝漠氛。为语玉门关外将,东南民力竭如焚。
天涯树色似河阳,永夜逢君话故乡。性僻向怜多感慨,时危还许共劻勷。
檐低珠斗催霜月,缸剪银花促客觞。潦倒不知归梦远,醒来仍是傍官杨。