拄笏西山一笑中,挂帆犹及栋花风。
此身可是屠羊说,馀事宁非失马翁。
不问鬓毛成早白,免将痴面发羞红。
故人新寄虔州布,归制吟袍管钓篷。
汛扫官厅顿菊栽,老兵怕碍客车来。
费人早晚勤浇灌,何以篱边自在开。
东关寒水深,游子别家心。
棹急波鸣枕,篷疏月在衾。
半生多道路,何日定山林。
隔岸闻渔唱,离骚不敢吟。
懒不看书不赋诗,树阴浓处坐移时。
世间此等清闲福,问著渔樵却不知。
展开阅读全文
空山老桐劲如铁,英枝翦翦夜撑月。
霜风著子涵玉膏,烈手崇朝剖融结。
别令刳木环清泉,翠缸纸羃笼轻烟。
霏霏玄雾扫难聚,断犀烹炼凝蛟涎。
和成万杵捣圭璧,良工欲售常自惜。
绝怜剡水多夭藤,又虑端溪欠奇石。
久知此艺人罕精,作者未必识者明。
九华山下祝公子,颇以胶法成其名。
相逢但问诗有几,以诗换墨两自喜。
酴醾园馆已谢春,杨柳池塘正藏水。
薰风拂拂吹砚波,呼儿教作病手磨。
须臾满砚片云黑,无诗可写如君何。
小园路口安柴户,日日山翁手自开。
禽有色声皆可玩,花无香实不须栽。
柳根着石宜安钓,岩罅通泉可泛杯。
更向南坡临水处,参差纯种百株梅。