山行将半载,两过益阳军。废宅消兵燹,荒田照夕曛。
马冲松岭雾,鸟动竹溪云。心为陶甄迫,寒泉耳倦闻。
二十三年洪武春,自怜常作远游人。椒觞阻荐萱堂酒,剑佩空沾驿路尘。
万里云南新报捷,千场塞北旧伤神。绵绵乌撒青山外,笑煞华筵庆寿宾。
兵后人家住近屯,数椽茅屋不成村。开渠旋引山头水,编竹常修舍外门。
烟火比邻新聚乐,干戈遍地旧伤魂。太平有象今伊始,好学尧民答圣恩。
三茅观右辟禅居,脩竹长松画不如。佛阁倚天尘世少,僧窗留月镜台虚。
淡烟翠霭无还有,苍狗浮云捲复舒。却笑无心来出岫,为寻真境藉肩舆。
白苧衫轻不耐凉,满庭疏雨月无光。山河影没秋才半,鼓角声寒夜未央。
丹药杵閒玄兔歇,桂花香霭素娥藏。乘槎便欲浮银渚,乞取清辉照四方。
万个长松障俗缘,岁寒贞节要同坚。裁云补衲山馀晷,留鹤为宾月在天。
眼底雪霜空似玉,耳边琴瑟本无弦。莫教风送江涛急,只恐声繁聒老禅。
红红白白满山花,万品争春亦可嗟。我欲问名浑不晓,方知生意浩无涯。
水色山光别样天,人家篱落小溪边。无由携杖寻春去,漫著衰翁忆辋川。
数椽茅屋傍重山,流水桃花隔世间。溪上有人方待渡,柳阴那许小舟閒。
古木千章屋数椽,此君颜色最宜怜。怡情不独琴书事,隔断红尘有翠烟。