可怪湖南气候偏,隆冬草木绿参天。菜花开遍江头圃,竹笋穿通岭外田。
空谷鸟啼无雪积,清流鱼跃少冰坚。当时孝子称王孟,难显啼寒卧冻贤。
雪敲庭竹韵萧萧,衾铁生寒转寂寥。蜀道难行山更险,乡关无信地应遥。
旅怀浑似乌惊月,世事还如鹿覆蕉。莫把青铜临晓看,朱颜今夜半成凋。
匝地彤云玉屑霏,园林无处不芳菲。逋仙兴在梅花老,谢女才高柳絮飞。
山市冷迷樵子径,江村寒压钓翁矶。却思去岁文园醉,半夜醒来尚着衣。
冻结冰壶一样奇,银河冰剪玉花飞。山中自是迷樵径,水际应难认钓矶。
道路有尘俱皎洁,园林无树不芳菲。骑驴且莫寻梅看,醉卧村翁正掩扉。
结苇栖身太古淳,华堂几见海飞尘。笑携琴鹤为良友,拟卜云松作近邻。
白露惯经霜叶老,秋风难破屋茅贫。芳馨自可同兰室,舒卷从来别有春。
黄金堤上柳如烟,中有人家屋数椽。牛犊放将春暮草,儿童耕遍雨晴田。
落花流水非尘迹,舞燕啼莺若洞天。此处更无官府扰,也应刘阮误求仙。
馆陶巡简鄩州客,煮酒烹羊留悦怿。席前白发老伶人,手操胡琴声裂帛。
初如岩溜响秋风,又若林莺调晓舌。嘤嘤咿咿离鸾鸣,切切嘈嘈丹凤别。
座中万壑松涛生,鹤梦惊回山月白。忆昔戎王马上弹,紫塞风寒霜草折。
旃庐再鼓明姬愁,黑河水浅波声咽。流落中原今几年,北鄙宫商犹未绝。
高山流水更无闻,别恨离情转悲切。我胸磊落虽难平,自许肝肠如削铁。
肯为儿女生悲酸,泪痕轻渍青衫血。君不见江州司马好襟怀,至今恨压浔阳月。