魏人得宝玉,观者入五都。置之夜庑下,光掩隋侯珠。
举家怪且怖,弃之远市墟。若无邻人识,至宝空长吁。
西京有高士,出处何其贤。东门二大夫,图史共流传。
归凤逝超忽,清风满寥天。举首望不见,驻马空凄然。
至今双白璧,辉光照人间。如何东门路,不见有生还。
遥遥陇西鸟,辞家向中州。金笼睹光彩,未叩声先酬。
似言生处好,尝怀琪树头。何知白日暮,敝此绿貂裘。
能言终为累,客死葬青丘。尔身亦可求,嗟嗟鹦鹉洲。
岁暮何所欢,但有阶前月。取琴月下弹,十指弄冰雪。
初歌商岭芝,再哦西山蕨。若无此曲清,何由对霜月。
白日忽不见,水石倦幽寻。归来吾何暮,观化颓此心。
夏绿时已久,清霜妒繁阴。物理疵太盛,神怒一何深。
凉风起西北,出郭吹衣裳。一水晓光澹,群山秋霭苍。
送客远行迈,于此集华觞。悠悠独来归,山水意空长。
黄云塞草路三万,紫袖银鞍急如箭。应有前时鸿雁飞,右衿不似宫中见。
谁令香泪湿鹍弦,至今风日含凄冤。虽然岂少宫人见,孰与青冢传千年。
人拥千峰去,秋随一骑清。云泉写不尽,应共别离情。
二里溪桥路,人家水影中。柴门经日掩,红叶满篱风。
雨拨黄花艳,晴轩漆几幽。但看无意采,不是故园秋。