诸方行尽夙心谐,澄碧归来寄雅怀。曾识禅那两居士,昭文斋主与高斋。
此子早树立,抗志高浮云。委蛇处州巷,颇以隽秀闻。
挟书从我游,追琢益自勤。便便经与史,用志初不分。
疑篇了咄嗟,确论摧纷纭。文辞近道要,见者笔为焚。
差肩鲁诸儒,蔼蔼扬清芬。秋风济阳战,足扫千人军。
只今呼贺酒,伫子归策勋。
姑射肌肤独占清,东南万树数乌程。便须挈榼连宵赏,要看琼蕤伴月明。
失势水投石,得时山压卵。富贵亲眷稠,贫贱交情断。
叔世浇薄中,风谊如君罕。生涯一舸风,何门不堪款。
龙坂不著脚,乃数访幽散。语离大匆匆,寸心常不满。
三吴炊未熟,祗命挈挈东。铅刀一何补,粮食赋頖宫。
寥寥坐空庐,寂寞如扬雄。引脰望南境,不及马牛风。
何如广文饭,终岁与子同。年颜吾老矣,痴愚心尚童。
子虽齿发少,操行一老翁。岂独友于厚,政赖博我功。
儒玄各精诣,衮衮倾谈丛。欲知不常处,乃在阿堵中。
元丰诗礼将,勋略传万口。长城国西陲,寄托十年久。
折箠笞黠羌,游魂屡穷走。羊公缓裘带,李广静刁斗。
黑头已青云,日昃笑击缶。阴功与忠谏,二俱宜有后。
绳绳丈夫子,茂宰最称首。不裁犹能裁,应有既尽有。
丘坟三十车,习复不置手。尚友千载人,岂论骨已朽。
芳兰秀深林,嘉芑就菑亩。宜为数旬客,顾作三日妇。
行闻尺一来,内阁延枚叟。
平生趣操号安恬,退亦恬然进不贪。何事浔阳恨迁谪,轻将清泪湿青衫。
岘山峰顶五花堂,曾见迷津赖法航。霅水江流同一滴,未妨作戏更随场。
荒鸡号将晨,不改风及雨。高贤两投分,定交从臼杵。
心期久弥坚,胶漆比孰愈。有初顾隙未,卖友起中古。
五交有形状,孝标能训诂。邈哉弹冠契,王阳知贡禹。
乘权献巧妍,失时辄轻侮。管鲍贫时交,此道弃如土。
孟尝唾其面,愤懑聊一吐。翟公书其门,薄夫常接武。
蹇予不知量,拔士偏寒苦。见欺多校人,覈实失子羽。
归来蓬蒿园,吊影甘穷处。知旧弃如遗,那复见比数。
谁知荆州丞,厚德能克举。任安穷不去,平仲久更睹。
诗文连慰藉,词锋设宾主。剡藤快展读,如坐对谈麈。
惜哉华国文,乃以观矇瞽。舂容写河汉,寒窘笑三语。
才凡特俎豆,德薄更藻斧。玉卮实无当,深恐累称许。
嚼蕊攀条趁日华,悬忧面旋逐风斜。若非鼻观通清馥,应道漫天无蒂花。