夫君不得意,本自沧海来。高足未云骋,虚舟空复回。
淮南枫叶落,灞岸桃花开。出处暂为耳,沉浮安系哉。
如何天覆物,还遣世遗才。欲识秦将汉,尝闻王与裴。
离筵对寒食,别雨乘春雷。会有征书到,荷衣且漫裁。
下客候旌麾,元戎复在斯。门开都护府,兵动羽林儿。
黠虏多翻覆,谋臣有别离。智同天所授,恩共日相随。
汉使开宾幕,胡笳送酒卮。风霜迎马首,雨雪事鱼丽。
上策应无战,深情属载驰。不应行万里,明主寄安危。
谢脁出华省,王祥贻佩刀。前贤真可慕,衰病意空劳。
贞悔不自卜,游随共尔曹。未能齐得丧,时复诵离骚。
闲阴七贤地,醉餐三士桃。苍苔虞舜井,乔木古城壕。
渔父偏相狎,尧年不可逃。蝉鸣秋雨霁,云白晓山高。
咫尺传双鲤,吹嘘借一毛。故人皆得路,谁肯念同袍。
映竹时闻转辘轳,当窗只见网蜘蛛。
主人非病常高卧,环堵蒙笼一老儒。
展开阅读全文
谢病始告归,依然入桑梓。家人皆伫立,相候衡门里。
畴类皆长年,成人旧童子。上堂家庆毕,愿与亲姻迩。
论旧或馀悲,思存且相喜。田园转芜没,但有寒泉水。
衰柳日萧条,秋光清邑里。入门乍如客,休骑非便止。
中饮顾王程,离忧从此始。
两妹日长成,双鬟将及人。已能持宝瑟,自解掩罗巾。
念昔别时小,未知疏与亲。今来识离恨,掩泪方殷勤。
小弟更孩幼,归来不相识。同居虽渐惯,见人犹默默。
宛作越人言,殊乡甘水食。别此最为难,泪尽有馀忆。
高唐几百里,树色接阳台。晚见江山霁,宵闻风雨来。
云从三峡起,天向数峰开。灵境信难见,轻舟那可回。
经书满腹中,吾识广川翁。年老甘无位,家贫懒发蒙。
人归洙泗学,歌盛舞雩风。愿接诸生礼,三年事马融。
子推言避世,山火遂焚身。四海同寒食,千秋为一人。
深冤何用道,峻迹古无邻。魂魄山河气,风雷御宇神。
光烟榆柳灭,怨曲龙蛇新。可叹文公霸,平生负此臣。
啾啾青雀儿,飞来飞去仰天池。逍遥饮啄安涯分,
何假扶摇九万为。