驱车过薄暮,国士尚如生。孤剑一腔血,危桥千载名。
寒云黯边色,风力折河声。燕赵悲歌地,凭栏涕泗横。
庙略清谈领搢绅,中书堂上太平身。极知气数天公事,焉用安危社稷臣。
夷甫远筹营兔窟,季鹰秋兴忆鲈莼。过江名士知谁在,太息夷吾一辈人。
才俊一门绝辈流,父兄作述自千秋。男儿别有出奇法,手取人间万户侯。
丈夫树立期千载,志事还因造化成。多少英雄学投笔,虎头无相误平生。
战国盛养士,尽为私恩倾。朱亥里巷人,宁知义与名。
十年鼓刀大梁市,一朝袖椎邺中城。当时岂知矫令非,感恩公子因侯嬴。
夺鄙军,褫秦魄,救赵存魏在兹役。不然赵亡魏亦寒,不见梁城终屠磔。
夷门监者年七十,平生乃有市侠客。至今屠儿原上草,犹带当时椎血碧。
郁盘山色剑门阴,驿路霜乾叶脱林。古柏千章有龙气,怪峰万叠如鬼森。
关河短剑人空老,风雨疲驴客自吟。日暮将军营外过,灵旗犹绕阵云深。
夜半大雪呼鞍马,臂弓腰箭阴山下。射得双雕落马头,平明归衙鼓犹打。
边城九月沙草黄,大斝行酒炙黄羊。一声哀笛山石裂,唤取羌儿唱伊凉。
李侯知我诗肠枯,为我山中摘云腴。又截滇山一片玉,连云带水覆我屋。
古壁巃嵷生风雨,山鬼跳叫渔翁语。清泉潺潺流入户,撱石苍壁供澄煮。
玉川穷愁大米颠,我欲兼之得公怜。人生适意轻富贵,闭门烹鼎卧看山。
大智轻千乘,小儒觊升斗。升斗可疗饥,千乘亦何有。
嗟予鲑菜徒,纵欲乃在酒。颇笑彭泽翁,浊醪不满口。
黾勉此为役,趣版他人后。严霜折百草,众芳谢已久。
郁兹岁寒性,端居寡侪偶。市井日嚣杂,风尘不可走。
忧来取沉醉,杜康真吾友。
莫买青萍剑,不如买铅刀。莫爱天池龙,不如驽骀骄。
铅刀尚一割,驽骀纷联镳。名驹与名剑,难用空尔劳。
读书慕古人,志意何嘐嘐。仙鹤刷健翮,高视淩层霄。
入世二十年,乃为时所挠。思欲易前辙,斑鬓已凋萧。
大木郁风烟,幽兰甘蓬蒿。古人不可作,吾其长寂寥。