连宵暑雨气如秋,过客不来谁与游。
赖有澹台肯相顾,坐令彭泽未能休。
琴疏不办弹新曲,学废谁令致束修。
惭愧邑人怜病懒,共成清净劝迟留。
深宫美人百不知,饮酒食肉事游嬉。
弹丝吹竹舞罗衣,曲终对镜理鬓眉。
岌然高髻玉钗垂,双鬟窈窕萼叶微。
宛转踯躅従婴儿,倚楹俯槛皆有姿。
拥扇执拂知従谁,瘦者飞燕肥玉妃。
俯仰向背乐且悲,九重深远安得窥。
周生执笔心坐驰,流传人间眩心脾。
飞琼小玉云雾帏,长风吹开忽见之。
梦魂清夜那复追,老人衰朽百事非。
展卷一笑亦胡为,持付少年良所宜。
偶成三日寒兼热,知是多闻力未全。
却问药王求妙剂,惭非摩诘已虚圆。
劳公强说修行渐,顾我方为病垢缠。
应是床头有新酒,欲邀佳客故留连。
一经寒热攻骸骨,正似兵戈过室庐。
柱木支撑终未稳,筋皮收拾久犹疏。
芭蕉张王要须朽,云气浮游毕竟虚。
赖有衣中珠尚在,病中点检亦如如。
病作日短至,病消秋气初。
山深足氛瘴,俗俭少肴蔬。
药乱曾何补,心安当自除。
朝廷闵流落,已是脱迁居。
寒作埋冰雪,热攻投火汤。
今生那有此,宿业未应亡。
委顺一无损,力争徒自伤。
颓然付一榻,是处得清凉。
一病五十日,复尔当解官。
不才归亦乐,无食去犹难。
黾勉人应笑,低徊意已兰。
旧师摩诘老,把卷静中看。
身老与世疏,但有世外缘。
五年客江西,扫轨谢往还。
依依二三老,示我马祖禅。
身心忽明旷,不受垢污缠。
偶成江东游,欲别空凄然。
缘散众亦去,飘若风中烟。
〈高安三长老,与之甚熟,别后文老去洞山,聪老去圣寿,全老化去。
〉华阳本荒邑,缁素明星悬。
偶然得老尉,旧依育王山。
琏公善知识,不见十九年。
我昔未闻道,问以所入门。
告我従信人,授我普眼篇。
冉冉百尺松,起自一寸根。
南归发尽白,尺书今始传。
不知邻邑中,乃有门人贤。
百里走相访,触热汗雨翻。
怀中出诗卷,清绝如断蝉。
我适病寒热,气力才绵绵。
空斋默相向,欲语不能宣。
未暇答佳意,归锡锵金环。
空有维摩病,愧无维摩言。
冷枕单衣小竹床,卧闻秋雨滴心凉。
此间本净何须洗,是病皆空岂有方。
示疾维摩元自在,放身南岳离思量。
病根欲去真元在,中夜梦游何有乡。
枯木自少叶,不堪经晓霜。
病添衰发白,梳落细丝长。
筋力従凋朽,肝心罢激昂。
势如秋后雨,一度一凄凉。
谷深不见兰生处,追逐微风偶得之。
解脱清香本无染,更因一嗅识真如。
老僧似识众生病,久在山中养药苗。
白术黄精远相寄,知非象马费柔调。
小邑来时路,宣城最近邻。
楼台百年旧,花竹一番新。
登览春深日,凝思病后身。
何时对樽酒,重为洗埃尘。