展开阅读全文
溪上幽居少四邻,西家幸有著书人。
经年食菜谁怜瘦,终日题诗自不贫。
身在江湖钓竿地,心驰兰会战车尘。
此行便有飞腾处,笑杀年来老病身。
〈唐君常欲为陕西官,慨然有功名之志。
〉
展开阅读全文
朝蒙曲尘居,夜傍糟床卧。
鼻香黍麦熟,眼乱瓶罂过。
囊中衣已空,口角涎虚堕。
啜尝未云足,盗釂恐深坐。
使君信宽仁,高会慰寒饿。
西楼适新成,明月犹半破。
拥檐青山横,拂槛流水播。
雕盘贮霜实,银盎荐秋糯。
共言文字欢,岂待红裙佐。
惟知醍醐滑,不悟颇罗大。
夜归肺增涨,晨起脾失磨。
情怀忽牢落,药铒费调和。
衰年足奇穷,一醉仍坎坷。
清尊自不恶,多病欲何奈。
闻公话少年,举白不论个。
歌吟杂嘲谑,笑语争掀簸。
平明起相视,锐气曾未挫。
达人遗形骸,驽马怀豆?。
不知逃世网,但解忧岁课。
不见独醒人,终费招魂些。
春寒渐欲减衣绵,雨势冥冥水拍天。
一局无言消日永,新诗得意许人传。
惜花田地应慵扫,护笋藩离可细编。
好事报君知我喜,同官欲到得闲眠。
堂上平看江上山,晴光千里对凭栏。
海门仅可一二数,云梦犹然八九宽。
檐外小棠阴蔽芾,壁间遗墨涕泛澜。
人亡坐使风流尽,遗构仍须子细观。
风光四月尚春余,淫雨初乾积潦除。
寺萧条仍负郭,闲官疏散亦肩舆。
摘茶户外烝黄叶,掘笋林中间绿蔬。
一饱人生真易足,试营茅屋傍僧居。
七岁立谈明主前,江湖晚节弄渔船。
斗鸡谁识城东老,丧马方知塞上贤。
生计未成归去咏,草书时发醉中颠。
当年不解看齐物,气踊如山谁见怜。
天高山近海,春尽草生池。
禾黍多新恨,川原自昔时。
花存故苑丽,樵出旧城堕。
莫望瓜洲渡,曾经驻佛狸。
垂老闲居味更深,此身随世任噶。
北窗未厌曲肱卧,西洛能传拥鼻吟。
匹马彷徨犹寄食,敝裘安乐信无心。
我今漂泊还相似,同愧高僧支道林。
展开阅读全文
骄阳得一雪,逾尺应更好。
晨兴视窗隙,惊见晴霞杲。
九衢无停迹,狼籍须一扫。
空余浩然气,凛凛接清昊。
余寒薄虚室,一静解群燥。
晨炊晚未供,客馈惭草草。
试脱身上衣,行问酒家保。
孤吟击槁木,大笑称有道。
人生但如此,富贵何用祷。
所思独未见,耿耿屡怀抱。
同云自成幄,飞雪来无根。
一为清风卷,坐见东方暾。
重阴偶复合,飞霰满南轩。
油然青春意,已见出土萱。
老病一不堪,惟恃浊酒温。
开户理松菊,扫荡无遗痕。
卷舒朝夕间,谁识造化元。
乾坤本何施,中有神怪奔。
万物极毫末,颠倒何足掀。
老农但知种,荷锄理南园。
龙鸾仅比闽团酽,盐酪应嫌北俗粗。
采愧吴僧身似腊,点须越女手如酥。
舌根遗味轻篙,腋下清风稍袭肤。
七碗未容留客试,瓶中数问有余无。