吕公年已莫,择主渭河边。
跪饵留双膝,临溪不计年。
神专能陷石,心大岂营鳣。
不到磻溪上,安知自守坚。
展开阅读全文
洞前危迳不容足,洞中明旷坐百人。
苍崖硉兀起成柱,乱石散列如惊麇。
清溪百丈下无路,水满沙土如鱼鳞。
夜深明月出山顶,下照洞口才及唇。
沉沉深黑若大屋,野老构火青如磷。
平明欲出迷上下,洞气飘乱为横云。
深山大泽亦有是,野鸟鸣噪孤熊蹲。
三人一去无复见,至今冠盖长满门。
重重山前峰,上上终非顶。
行登众岭彻,始得山门迥。
高风惨多寒,落日侧先暝。
却视向所经,眇如在深井。
展开阅读全文
吾观天地间,万事同一理。
扁也工斫轮,乃知读文字。
我非画中师,偶亦识画旨。
勇怯不必同,要以各善耳。
壮马脱衔放平陆,步骤风雨百夫靡。
美人婉娩守闲独,不出庭户修容止。
女能嫣然笑倾国,马能一踧致千里。
优柔自好勇自强,各自胜绝无彼此。
谁言王摩诘,乃过吴道子。
试谓道子来置女,所挟従软美。
道子掉头不肯应,刚杰我已足。
自恃雄奔不失驰,精妙实无比。
老僧寂灭生虚微,侍女闲洁非复婢。
丁宁勿相违,幸使二子齿。
二子遗迹今岂多,岐阳可贵能独备。
但使古壁常坚完,尘土虽积光艳长不毁。
桃花汴水半河流,已作南行第一舟。
倦报朝中言啧乱,喜闻淮上橹咿呦。
平时答策词无枉,此去为邦学更优。
自古东阳足贤守,请君重赋沈公楼。
展开阅读全文
贡甫少多才,交游一何众。
谈词坐倾倒,玉麈日挥弄。
逡巡不为虐,巧捷有微中。
群情忌超迈,微过出嘲讽。
南迁时已久,未见肯力贡。
舌在终自奇,髀满安足痛。
人生百年内,仅比一朝梦。
骎骎就消涸,斗水倾漏瓮。
江淮未可嫌,迟晚聊自送。
试观终日闲,何似两耳哄。
扶风贵公子,早岁伴山家。
吹笛堕秋叶,读书随晓鸦。
业成心自叛,学苦我长嗟。
石室非人住,穷山雪似沙。
展开阅读全文
柱杖行穷径,围堂尚有林。
飞禽不惊处,万竹正当心。
虎啸风吹籁,霜多蝉病喑。
兽骄従不避,人到记由今。
未暇终身住,聊为半日吟。
青松可绝食,黄叶不须衾。
偶到初迷路,将还始觉深。
堂中有幽士,插髻尚余簪。
展开阅读全文
野鹰来,雄雉走。
苍茫荒榛下,毰毸大如斗。
鹰来萧萧风雨寒,壮士台中一挥肘。
台高百尺临平川,山中放火秋草乾。
雉肥兔饱走不去,野鹰飞下风萧然。
嵯峨呼鹰台,人去台已圮。
高台不可见,况复呼鹰子。
长歌野鹰来,当年落谁耳。
父生已不武,子立又不强。
北兵果南下,扰扰如驱羊。
鹰来野雉何暇走,束缚笼中安得翔。
可怜野雉亦有爪,两手捽鹰犹可伤。
伊阙遥临凤阙前,龙门女几气苍然。
唐朝御路依稀在,犹想东巡尘暗天。