窜逐深山无友朋,往还但有两三僧。
共游渤澥无边处,扶出须弥最上层。
未尽俗缘终引去,稍谙真际自虚澄。
坐令颠老时奔走,窃比韩公愧未能。
水银成银利十倍,丹砂为金世无对。
此人靳术不肯传,阖户泥墙畏天戒。
今子何为与我言,人生贫富宁非天。
钳锤橐龠枉心力,齑盐布被随因缘。
我来江西晚闻道,一言契我心所好。
廓然正若大虚空,平生伎俩都除扫。
子言旧事净慈师,未断有为非净慈。
此术要将救饥耳,人人有命何忧饥。
五年依止白莲社,百度追寻丈室游。
睡待磨茶长展转,病蒙煎药久迟留。
赞公夜宿诗仍作,巽老堂成记许求。
回首万缘俱一梦,故应此物未沉浮。
短舫漂浮真似叶,小蓬低浅仅如巢。
幽吟但觉山川走,困睡不如风雨交。
红饭白醪供醉饱,青蓑黄箬可缠包。
一竿鹤发他年事,万斛龙骧任见嘲。
宦游欲学林间鹊,每到新年旋叠巢。
篷蒻龙船聊似屋,渔樵把臂便成交。
不妨袖里携诗卷,尚可床头置药包。
《古史》欲成身愈困,客来未免答讥嘲。
颜巷久已空,颜井固不迁。
荆榛翳蔓草,中有百尺泉。
谁复饮此水,裹饭耕废田,有贤孔氏孙,芟夷发清源。
废床见缏刻,古甃昏苔痕。
引缸注瓢樽,千岁忽复然。
嗟哉古君子,至此良独难。
口腹不择味,四体不择安。
遇物一皆可,孰为我忧患。
阮生未忘酒,嵇生未忘锻。
欲忘富贵乐,托物仅自完。
无托中自得,嗟哉彼诚贤。
徐君郁郁涧底松,陈君落落堂上栋。
涧深松茂不遭伐,堂毁栋折伤其躬。
二人出处势不合,譬如日月行西东。
胡为宾主两相好,一榻挂壁吹清风。
人生遇合何必同,一朝利尽更相攻。
先号后笑不须怪,外物未可疑心胸。
比干谏死微子去,自古不辨污与隆。
我来故国空叹息,城东旧宅生茅蓬。
平湖十顷照清庙,独书徐子遗陈公。
二人皆合配社稷,胡不相对祠堂中。
客従筠溪来,欹仄困一叶,忽逢章贡余,滉荡天水接。
风霜出洲渚,草木见毫末。
势奔西山浮,声动古城嶪。
楼观却相倚,山川互开阖。
心惊鱼龙会,目送凫雁灭。
遥瞻客帆久,更悟江流阔。
史君东鲁儒,府有徐孺榻。
高谈对宾旅,确论精到骨。
余思属湖山,登临寄遗堞。
骄王应笑滕,狂客亦怜勃。
万钱罄一饭,千金卖丰碣。
豪风相凌荡,俳语终仓猝。
〈欧阳文忠公尝云王勃记文似俳,而唐人贵之如此何也。
〉事往空长江,人来逐飞楫。
短篇竟芜陋,绝景费弹压。
但当倒罂瓶,一醉付江月。
一叶追随鱼与龙,红粳白酒幸年丰。
也知山色遥相待,苦畏君诗欲见攻。
乘兴风帆终日去,寻幽蜡屐及春同。
请君先入开先寺,待濯清溪看玉虹。
结木如巢,承之以箦,沉之水中,以浮识其处,方舟载两轮挽而出之,渔人谓之车浮。
此诗所谓汕也,与迟、适同作车浮诗。
寒鱼得汕便为家,两两方舟载械。
谋食旋遭芳饵误,求安仍值积薪遮。
情存未免人先得,欲尽要令物莫加。
身似虚舟任千里,世间何处有罦罝。
江船不厌窄,船窄始宜行。
风裹长先过,滩头一倍轻。
迎亲无恶处,禄养胜躬耕。
澧上春兰早,犹堪吊屈生。