汉将临流得铁鞭,鄂侯名字旧雕镌。须为圣代无双物,
肯逐将军卧九泉。汗马不侵诛虏血,神功今见补亡篇。
时来终荐明君用,莫叹沉埋二百年。
郗家庭树下,几度醉春风。今日花还发,当时事不同。
流言应未息,直道竟难通。徒遣相思者,悲歌向暮空。
密林多暗香,轻吹送馀芳。啼鸟愁春尽,游人喜日长。
浮云横暮色,新雨洗韶光。欲散垂□恨,应须入醉乡。
古原南北旧萧疏,高木风多小雪馀。半夜病吟人寝后,
百年闲事酒醒初。频招兄弟同佳节,已有兵戈隔远书。
肥马王孙定相笑,不知岐路厌樵渔。
洛阳佳丽与芳华,金谷园中见百花。
谁遣当年坠楼死,无人巧笑破孙家。
数亩池塘近杜陵,秋天寂寞夜云凝。芙蓉叶上三更雨,
蟋蟀声中一点灯。迹避险巇翻失路,心归闲淡不因僧。
既逢上国陈诗日,长守林泉亦未能。
又将书剑出孤舟,尽日停桡结远愁。
莫道江波话离别,江波一去不回流。
马省曾行处,连嘶渡晚河。忽惊乡树出,渐识路人多。
细径穿禾黍,颓垣压薜萝。乍归犹似客,邻叟亦相过。
楚客抱离思,蜀琴留恨声。坐来新月上,听久觉秋生。
夜静骚人语,天高别鹤鸣。因君兴一叹,竟夕意难平。
朔野烟尘起,天军又举戈。阴风向晚急,杀气入秋多。
树尽禽栖草,冰坚路在河。汾阳无继者,羌虏肯先和。