扬子江头风浪平,焦山寺里晚钟鸣。
炉烟已断灯花落,唤起山僧看月明。
髯龚画马师曹霸,相见开元天宝年。水满曲江春草碧,何知蜀栈上青天。
疏雨洒荷气,微凉生柳阴。閒亭不受暑,坐占清湖心。
无客且罢棋,有风宜披襟。向来行路错,足底黄埃深。
此意一领略,落日孤蝉吟。
鸲鹆喧柳阴,生鹅乐清泚。竹风递荷气,长夏凉如水。
王孙翰墨仙,丹青绝纨绮。何当著幽人,艇子沙头舣。
门有方袍客,图成水墨山。我非求肖似,汝亦爱幽閒。
密树难分辨,高云任往还。行当绝世事,终老屋三间。
有客被方袍,合爪前致辞。不独爱公画,仍复爱公诗。
诗成纵意书,了此一段奇。世人称三绝,公胡不自知。
我心了不知,晚岁聊嬉嬉。向来用世心,转首成弃遗。
所嗟闻道晚,倏已双鬓丝。前贤去已远,来哲未可期。
寓形宇宙间,伥伥欲何之。愿诲药石言,再拜真吾师。
灌木荫沧洲,閒云叠层巘。茅茨在咫尺,径路浑莫辨。
王家玉印章,翰墨屹冠冕。怅望海岳庵,禾黍西风转。
凤台东南山万里,山人宴坐何从容。乾坤清气不可遏,一夜春雷起箨龙。
诗家襟度蔚萧爽,百尺琅玕日应长。我欲驱车访此君,只恐山灵杜来往。
君不见王昭君,家住子规啼处村。生来近住离骚国,悲歌慷慨恶离群。
纫兰结茝佩蘅芷,芝泽颒面薇骨熏。瑶琴惯识《九歌》谱,怀感远道偏消魂。
神龙天子文皇孙,宝章小玺馀半痕。鸾飞离离舞秦云,龙惊荡荡跳天门。
明光宫中春曦温,玉案卷舒娱至尊。六百馀年今幸存,小臣宁敢比玙璠。