何事须城郭,人间复见君。全家依涧草,短褐带山云。
薄俗居难定,忘形鹿可群。四方多战伐,羡尔未全闻。
日日秋阴命笋舆,故人天上落双鱼。荷花未老村醪熟,为道无闲作报书。
竹杖寻源入上方,满山槲叶晚苍苍。乱碑零落游人少,一道飞泉下夕阳。
微霜昨夜下庭槐,水畔闲登万里台。两岸芦花飞白雪,午桥烟里一舟来。
女墙倒影下寒空,树杪飞桥渡远虹。历下人家十万户,秋来俱在雁声中。
塞云宫月远苍苍,萧后妆楼亦渺茫。四百余年池水换,依然风动芰荷香。
汉畤秦原罢晓钟,黄绡牙轴市尘封。画图往往多隆准,传是先朝旧御容。
汝从江右返,正当秋雁分。几时离却鄱阳水,衣裘尚带匡山云。
我闻匡山天下绝,飞泉百丈吹琼雪。香炉五老没层云,影入波涛峰势折。
闻有陆羽井,又有远公台。李白读书心所好,至今魂魄应常来。
我曾东入吴,扬帆下西浙。杨子太湖水,满眼吴山北固皆丘垤。
十载匡庐幽梦结,西江血满鄱湖热。兵戈遥隔子猷船,汝若曾登可细说。
西风吹落叶,飒飒邯郸道。邯郸兵火后,人家生白草。
我闻邯郸全盛时,朱楼银烛光琉璃。赵女临窗调宝瑟,楼前走马黄金羁。
即今富贵皆安在,惟有西山青不改。不见游侠子,白日报仇饮都市。
亦不见垆边倡,华袿凤髻明月珰。旧城寥落荆榛里,楼台粉黛皆茫茫。
城边过客飞黄土,城上凭临日正午。照眉池畔落寒鸦,不信此地曾歌舞。
探鷇沙丘去不回,霸图消歇更堪哀。邯郸之人思旧德,至今犹上武灵台。
岁晏百物息,草木随风沙。松柏惨不舒,况彼园中花。
层阴昼萧条,微霰时复加。林中常鸣狐,屋上常鸣鸦。
岂不思远游,负手还咨嗟。阳气动飞灰,枯荄渐萌芽。
严威蕴华滋,深藏古所嘉。