荆吴隔大江,风涛不可涉。短衣凌荒岑,挂桨拨寒月。
玄云闭河梁,故人书久绝。目招谁家儿,轻扬弄绮陌。
投我蛱蝶罗,系以双玉玦。我畏不敢过,中途自改辙。
弱草披涧阴,梧桐峙高阙。本非同根生,荣瘁应各别。
亭亭西山云,万仞青芙蓉。下临不测渊,土有太古松。
松顶巢黄鹤,渊中藏蛟龙。蹑屐披云根,乱石翳蓊茸。
隔溪三五人,濯足吟疏风。白发好容颜,无乃商山翁。
汉庭亦已出,书币凋淳蒙。真隐自草木,岂贪世上功。
落日凌紫烟,挥手吾焉从。
云外笙簧拥碧霞,游人争看铁袈裟。虚岩白映山南日,老菊黄垂洞口花。
溪水过桥喧鹤鹳,松根出石走龙蛇。飞梯万仞栖真地,可许寻源问鹿车。
天畔灵岩已昔闻,石桥花雨正纷纭。枫林乱掩浮图出,黛色遥从泰岳分。
古殿横阑迷赤箭,秋泉带叶下青云。伊蒲会罢僧厨饭,倚杖看碑到日曛。
行歌何处问幽栖,滏口孤亭郡堞西。渐觉悲欢从俗懒,漫将怀抱向人低。
惊猿莫讶频移树,羸马犹能惜障泥。烽火近连冬未雪,每逢喧乐倍凄凄。
结茅飞鸟上,秋色满悬壶。白发增幽事,黄冠屈壮图。
琴樽山月好,风雨老臣孤。莫讶披云至,浮名此地无。
晓渡青泥坂,秋花乱马蹄。不知山寺近,渐觉远村低。
万事惊鼙鼓,孤云入杖藜。苏门高卧处,为访碧峰西。
岂敢名高尚,山园已定居。数椽风雨外,万事死生余。
避地寻丹诀,传家有《素书》。天寒松酒熟,日日溷樵渔。
小筑容高卧,荒林失曙更。人从多难老,心向远天清。
野屋悬鱼笋,霜滩落雁声。一年看又暮,新月几回明。
卜宅依寒水,朝回只闭关。见君当落叶,此地有空山。
雨歇秋仍暖,官贫老更闲。登高何处好,屦杖许追攀。