道义富无敌,诗书贵不赀。浮生几两屐,狂乐一絇丝。
豪侠非吾友,臞儒即我师。谁知茅屋底,元自有男儿。
枯肠痛饮如犀首,奇骨当封似虎头。尝笑庙谋空食肉,何如天隐且糟丘。
书生幸免翻盆恼,老婢仍无触鼎忧。只向北门长卧护,也应消得醉乡侯。
包裹青衫已十年,聪明更觉不如前。簿书丛里先抽手,鼓笛场中少息肩。
瓶底剩储元亮粟,叉头高挂老坡钱。会须著我屏山下,了却平生不问天。
书生只合饱黄齑,大嚼屠门计似痴。壁上七弦元自雅,囊中五字更须奇。
横陈已觉如嚼蜡,皆醉何妨独啜醨。此味欲谈舌本强,如人饮水只渠知。
诸儒谈性尽归情,谁信黄河彻底清。未到昆崙源上见,且休容易小荀卿。
阿坚休道不英雄,儿辈俄成盖世功。屐齿折时渠自省,至今人解笑桓冲。
几番冷笑三闾,算来枉向江心堕。和光混俗,随机达变,有何不可。
清浊从他,醉醒由己,分明识破。待用时即进,舍时便退,虽无福,亦无祸。
你试回头觑我。怕不待峥嵘则个。功名半纸,风波千丈,图个甚么。
云栈扬鞭,海涛摇棹,争如闲坐。但尊中有酒,心头无事,葫芦提过。