无限留连意,长亭尽一卮。潮添梅雨歇,暑薄柳风微。
行色缘诗壮,离舟趁醉移。并州故乡景,能不介心思。
半榻云林冒雨移,小亭幽静病夫宜。韶光倏尔随驹隙,民瘼从来畏茧丝。
尘事不关输老衲,公家未了笑痴儿。旧游回首乡山远,空负梅房在翠微。
南涧清流北苑芽,玉堂人赠玉川家。唤青忙剖船头竹,浮白旋凝碗面花。
手阅月团差足拟,身临钓石底须誇。生平苦抱文园病,从此金茎望可赊。
綵鹢朝天赣水过,喜闻儿听鹿鸣歌。岂应驹步能千里,得际龙飞第一科。
培植深根皆祖泽,光荣奕叶总恩波。谢安挈带同随计,杏苑春风待振珂。
文园经春秪高卧,去住两合难为情。京尘驰驱羸马怯,春水荡漾浮鸥轻。
身能强健药奏捷,兴到挥洒诗入评。看山有时踏芒履,只许一鹤閒随行。
衣食从吾十载馀,晨昏供役念勤渠。囊诗惯识桥头路,煮茗长依竹外厨。
解事更谁差可意,鬻丁缘尔重增吁。客舟重过清湖上,愁诵柴桑遣力书。
朔风吹雪满苏台,羁旅愁肠日几回。梅寄陇头凭驿使,桃开洞口忆天台。
王郎剡曲辜兰棹,天女空中碎玉钗。却笑长安贫杜甫,门前风雨更谁来。
潇湘写出一枝春,宋代王孙笔意新。见说清风更千亩,结茅还可避嚣尘。
黄叶冈头跨犊过,涧泉声似和清歌。得刍寄语须归蚤,日暮寒山猛虎多。
太平溪上客舟过,坐听沧浪醉里歌。无数落花随水去,前山风雨夜来多。