炎精灭,龙为鼠。群雄嚣,烈士忤。怀刺独行遍九州,谁其识者孔文举。
荐士既不成,翻与死为伍。邺下小儿竞学语,许昌庸奴安足数,监厨借面良堪侮。
祢生祢生气如虎,渔阳按节三挝鼓。岑牟单绞目无睹,睥睨阿瞒相尔汝。
借刀杀人向荆浦,江夏豺狼曰黄祖。当筵落笔赋《鹦鹉》,生平谩骂膺砧俎。
不可一世横千古,乾坤局蹐归黄土。芳洲何苍苍!
衰草何茫茫!为君一招魂,魂兮归故乡。楚国山川兰蕙芳,江声浩宕风悲凉。
风悲凉,芳洲涸,乘白云兮驾黄鹤。嗟嗟百鸷鸟,不如一雕鹗。
衰世举足妖氛恶,至今血照晴川阁。
富莫富于杖头钱,贫莫贫于严道之铜山。铜山铸钱万万千,到头不得名一钱。
杖头百钱真我有,取自杖头且沽酒。今日百钱今日醉,得钱沽酒常酣睡。
君不见何曾一日食万钱,便欲下箸心茫然。洛阳离乱救不得,纵饶沽酒无颜色。
眼看荆棘埋铜驼,钱乎钱乎奈若何?
雕镂嘻戏擅嘉皇,妇寺相连说赵张。北寺狱成倾俊乂,西园例在鬻冠裳。
清流白马空朝右,墨绶青衫去庙廊。郭泰当时忧殄瘁,汉家十叶已沦亡。
遗诏何曾立九嫔,汉家倾国李夫人。龙髯此日方长痛,鹤御经时未即真。
长信宫中犹却辇,朝元殿上已批鳞。深心终是资元老,免使垂帘溷紫宸。
野人疏懒惯,门巷废将迎。骤雨溪声近,新晴树色明。
牛羊识村路,鸡犬傍柴荆。除却催租吏,寻常莫浪惊。
邯郸应与赋同袍,公子翩翩气自豪。不少衣冠归赵胜,谁将戈甲走蒙骜?
大梁上客挥孤剑,卧内兵符胜《六韬》。今日九京良可作,愧无杯酒奠蓬蒿。
当时和泪织璇玑,零落惟馀旧锦机。明月妆楼人寂寂,海棠庭院雨霏霏。
葳蕤不闭黄金锁,刀尺空裁白苎衣。根杀春来双燕子,画梁同宿不同归。
广寒宫里盼飞仙,月色溶溶玉有烟。半臂偏怜宋学士,晓风争唱柳屯田。
落花无语归春水,弱絮多情上酒船。听罢筵前《啰唝曲》,不须更忆《想夫怜》。
天外层城近日边,芙蓉为苑玉为田。梦回琼岛三千里,心逐云和廿五弦。
薜荔风高悲楚客,蒹葭霜落对秦川。生憎绿鬓人将老,犹抱遗经亦可怜。
王母西来晓露浓,碧城隐隐月溶溶。云中悬圃三千里,天畔琼楼十二重。
手种桃花多岁月,自寻瑶草饲鸾龙。双成已到人间否,海水枯时定一逢。