先春冰散入,暝花明没,檐牙高啄。篱梢庭卉,折几枝,都似梳翎冻鹤。
玉人何处,正暖炙、鹅笙小阁。倚兽炉、纤指频温,字涩红牙新学。
珠帘十二重遮,想此处清寒,不上梅萼。金樽翠袖,生俊煞、呵笔彩毫相角。
苦吟句就,忆驴背、旧游如昨。较浅斟低唱今宵,如此风情不恶。
秋园白露初肥,家家拾紫登山麓。金风小罅,吴霜乍点,嫩黄才足。
未出瑶房,暗惊纤手,颦眉刺触。喜合欢腰细,于中微束,称鸳鸯比肩名目。
作意春尖笑剥,褪中衣、软温涩缩。漫投欢袖,可堪君口,情甜意熟。
度脆饴唇,回甘犀齿,秋魁冠玉。耻雕盘荐饰,红笺私裹,寄缄重复。
兵甲满四野,风雨路漫漫。十步半荆棘,谁言天地宽。
岂不惮行役,君亲事辛酸。大江浩无涯,哀鸣急羽翰。
荒台委白骨,抱此长恨端。我行逢乱离,豺虎塞巑岏。
存亡达义命,敢怨行路难。再拜别所生,忍痛摧心肝。
游子有老亲,恒言客途安。挥手各努力,毋为重汍澜。
黄金台成凡马至,骅骝騄耳俱逡巡。凌云词客新得意,骄嘶高马胡由驯。
彭郎掉头仰天笑,翻身归钓西山鳞。鲈鱼正肥莼菜熟,痛饮三日梨花春。
狂来忽走诸山上,海水一杯莽相向。观潮起色仆未能,文园卧病人亡恙。
世上文章那足论,穷途意气轻相让。丈夫落落非失意,乾坤尚有容汝地。
或可披裘大泽中,不然去采湘江芰。龌龊毋为妻子羞,清狂不畏时人忌。
长安第宅高比天,须臾乌雀罗秋烟。黄金横印何赫奕,指顾牛羊上墓田。
以兹感慨更投笔,曳杖归山抱犊眠。
一卧故林月,千秋同所归。生还明主意,宿草寸心违。
山色前朝在,溪声万树飞。惟应知己泪,独洒故人衣。
危楼连野势,荒树矗孤村。一壑奔雷雨,群山赴海门。
帽檐云气逼,天角大江浑。指顾分吴越,长流届水痕。
大江风雨片帆开,巨浸稽天入望回。五老参差烟树合,二孤明灭白云来。
楼船尚忆沈戈日,高阁谁占作赋才。南望潇湘更无际,孤鸿欲下自徘徊。
淮海盘纡道路长,羁人心事正茫茫。江声白日收残暑,夜月青天在野航。
孤客岂堪闻谢豹,严关何意困宏羊。㟙山此去犹千里,河水东流济半黄。
怪石
穷巷幽栖罢扫除,前溪残月上方诸。红尘避地经年睡,白眼看云万事疏。
箧草屡删诗律细,园花几放酒尊虚。还应邻叟时相就,杨柳深村坐网鱼。