竹里山堂午后开,樱桃酒热客频来。社中人少宜添燕,春半花多总让梅。
昼静棋声连竹响,香残云缕绕床回。尘缘已绝闲无事,抱瓮疏畦手自栽。
相思经岁久离居,咫尺山城万里余。虎尾自惊逢柳蹠,鱼肠犹在耻专诸。
小人有母宁言死,身隐无文敢著书。陇上耕夫方叹息,未应憔悴老三闾。
闲阶露白草离离,空馆萧条有所思。红烛夜残归梦后,黄花人瘦倚楼时。
山城乱杵催寒早,官阁疏钟到枕迟。孤客独眠听不得,梧桐叶上自题诗。
干戈满地接山城,所在流亡苦甲兵。游子那堪天北望,孤舟应共雁南征。
俱传栾布收彭越,相对黄公哭阮生。惆怅莫须论往事,岭猿已过第三声。
一路春山江影空,雨添新翠落孤篷。微茫小径入云去,寺在半天疏树中。
亚枝低,累累挂绿,秀才卖风味。绀珠匀缀,忆嚼徵含宫,龋齿妍丽。
佳人手摘檐牙倚。吞酸私自喜。记前月、红潮初尽,香篝曾共被。
心中难抛撇仁儿,春山皱蜇得,和愁憔悴。还可惜,双头打,流莺同坠。
难苏醒、日长人困,刚脆滴、樱桃浓睡里。巧一阵、楝花风过,吹芳魂似水。