细柳斜连长乐坡,故宫今日重经过。一时人物存公论,万里云山入浩歌。
白发归来几人在,青门依旧少年多。自怜季子貂裘敝,辛苦灯前读揣摩。
游说诸侯获上卿,贾人唇舌事纵横。可怜一世痴儿女,争羡腰间六印荣。
封侯输与曲如钩,冷坐磻溪到白头。老妇厨中莫弹铗,白鱼留待跃王舟。
学剑攻书漫自奇,回头三十六年非。春风万里衡门下,依旧并州一布衣。
楼外风烟隔紫垣,楼头客子动归魂。飘萧蓬鬓惊秋色,狼藉麻衣涴酒痕。
天堑波光摇落日,太行山色照中原。谁知沧海横流意,独倚牛车笑孝孙。
寥落关山对月明,客窗遥夜梦魂惊。二年岐下音书绝,八月河南风露清。
冉冉暮愁生草色,迢迢秋思入虫声。谁知广武英雄叹,老却穷途阮步兵。
忆昔秋风从茂陵,词臣忝预汉公卿。瑶池宴罢西王母,翠辇归来北斗城。
石马嘶残人事改,劫灰飞尽海山平。唯馀太一池边月,伴我骖鸾上玉京。
苍梧云气赤城霞,绵络钧天帝子家。仙掌高承九霄露,霓旌遥驻五云车。
昆明火劫惊人世,瀛海风涛撼客槎。醉里忽逢王子晋,玉笙吹上碧桃花。
千劫尘缘谢吏曹,道山仙阙事游遨。楼台缥缈沧溟阔,宫殿森罗紫极高。
几代云孙接仙李,千年王母醉蟠桃。诗成便欲还山去,犹待君王赐锦袍。
凭高四顾战尘昏,鹑野山川自吐吞。渭水波涛喧陇阪,散关形势轧兴元。
旌旗日落黄云戍,弓剑霜寒白草原。一饭悠悠从漂母,谁怜国士未酬恩。