白首老人纫永日,青裙幼妇馌田间。那知红袖青楼女,帐煖销金倚玉山。
玉润金寒情窈窕,缟裙翠带态轻盈。
只愁微月清无对,更画梅樊作弟兄。
九陌红尘不肯居,携家租屋住西湖。
月香水影赓和靖,雨色晴光忆大苏。
诗比晚唐成冷淡,人如东野更清臞。
晴窗尽展芳编看,一片寒冰浸玉壶。
新辟书斋鹤机宽,一帘风月尽幽闲。
百年易向忙中过,万事偏於好处悭。
漫说折腰营斗米,何如留眼看云山。
只消一卷梅花句,留得林逋在世间。
万柳堤边住,挑云过艾东。
未应为计左,轻去犯诗穷。
双屐江湖上,清名宇宙中。
折梅作行供,香已破椒红。
桧柏株樟竹与松,四山互长翠阴浓。
逼教秋暑无来路,输与山僧坐晚钟。
山谷松风赋响汤,茗瓯今带六经香。
君诗莫道穷无对,高出车声绕九羊。
槿篱围里三间屋,棘堑周遭数亩山。
雨后课儿耕种了,茅簷晴曝一冬闲。
矮屋簷前老桂丛,清阴破广寒宫。
谁知万古香无价,藏在黄金一粟中。
一命如何解济人,细看存字最精神。
莫专红上求明爱,胸次浑涵不尽春。