文翰曾经品玉宸,綵毫摇映泮池春。杏坛化雨赏心远,水暖江清寄兴频。
官近故乡风习熟,堂登大雅广陶甄。诸生谩笑阮囊涩,游咏偏多得句新。
谩说莫愁台己古,更看秋夕鹊桥新。惊心牛女何时约,乍眼姮娥此地亲。
经岁灯花刚过漏,隔溪烟柳又逢春。无端斟酌天家事,不道人间亦写真。
丈夫到处是豪游,万卷生涯此担头。道大浑忘天地老,心閒那解利名休。
岩封去去黎侯胜,桃李森森狄圃收。一枕诗成君正别,锦囊端副友生求。
一杯喜趁月明酬,如此春光肯负不。灿灿银冰垂绮席,盈盈珠玉映云楼。
景好多开陈世笑,花狂还上老人头。相逢莫浪尊前放,白首今宵几处游。
业传三世丹初熟,药转千炉效更奇。喜我有缘逢葛老,令人到处说卢医。
一身无病怀常胜,四国多瘢梦未稀。我技非医心却是,苍穹何日慰烝黎。
眼开白日空今古,手把轻云任指挥。寥落生涯壶口外,浑忘天地是双扉。
天涯那得此离言,寄到羊城九曲轩。我有深情随逝水,愿从南海送涓涓。
金石为心铁作肝,备尝艰苦不辞难。相随沦殁孙和子,独抱松贞耐岁寒。
长云不离天,森林不去地。俯仰斯人徒,天地同气谊。
千里亦匪遥,并驾歌戾止。人生重相知,何论疏皆异。
一盖孔程倾,杯酒元黄懿。谁云此襟期,古今乃殊致。
缅兹良晤难,好怀安可寘。莫惜携手迟,但愿断金利。
仰首思停云,元亮有同志。世路崎崄多,转盻忽如弃。
赠子写绸缪,永慰旅中意。
郁郁望青野,昂藏有仙姿。众鸟不比俦,孤高自幽奇。
嘎然向空啸,慷慨舒光仪。零零祥露降,袅袅清风随。
凛凛寒威斗,萧萧夜气吹。眷兹灵耿性,岂似浪味咿。
孤琴亦难宣,千载空中词。清晨入雷鼓,洛阳远闻之。
何况凌云冈,钧奏迭笙篪。志公飏林麓,庾子唳孝思。
何况托王土,宁忍噤明时。徽音不多得,一鸣震天逵。
鴳鸠既屏迹,鸾凤应相期。但作盛世鸣,不为尘网羁。
繄彼啄群鸟,终日受拘縻。含声樊笯中,低俛徒凄其。
悠哉九皋情,举世谁能知。