南来憔悴滇阳客,每向年光感去留。
万里归心背残腊,五更清梦落神州。
刺桐花发东风早,垂柳条长宿雨收。
便欲题诗散伊郁,泸江风浪拍天流。
唱后巴歌更楚骚,海门东望涉惊涛。他时忆我西窗话,满树梅花霜月高。
怡怡亭畔路,兄到弟随肩。
花径同调瑟,兰窗共擘笺。
看山携老杖,分果忆儿筵。
底事常相忍,张家未是贤。
浇薄已成俗,淳风世所难。儿童知礼让,父老重衣冠。
耕稼惟同井,催科不用官。乡邦能化此,便作上皇看。
青灯酒数巡,寒夜独相亲。以我无家客,逢君失路人。
吟魂消远道,坚骨炼长贫。又逐征鸿去,轻车少住轮。
自笑还乡又去乡,此生端合老钱塘。岂真田好如阳羡,未必鱼肥胜武昌。
梁燕去来非有意,海鸥游戏本无方。少陵晚岁心弥达,随处能安一草堂。
芳草未歇犹余春,羁人无聊最愁夜。晚年少梦嫌漏中,老眼看书怯镫下。
闇云初起墨屏张,骤雨忽来瓶水泻。蚁影刚停鼓翼飞,花枝已作垂头亚。
块垒填胸尚可浇,酒杯自有何须借。世情虽薄不吾欺,官事正繁喜先谢。
诸公正好博鼎钟,此翁久已同田舍。华膴都如过眼花,安闲即是老头蔗。
文欲欺人老忘丑,诗贪斗韵险不怕。所欣衰老入和平,祇有嬉笑无怒骂。
繁霜当永夜,寒草正惊风。飘素衰蘋末,流光晚蕙丛。
悠扬方泛影,皎洁却飞空。不定离披际,难凝蘙荟中。
低昂闲散质,肃杀想成功。独感玄晖咏,依依此夕同。
兴亡怀此渡,贯酒易为醺。
数树松青处,千年李白坟。
晓山看夜雪,淮甸没江云。
牛渚矶边过,惊涛不可闻。
秦皇有地包沙漠,秦民无地堪托足。
民心咫尺不戴秦,秦令安能到空谷。
商山紫芝青门瓜,武陵洞底栽桃花。
草木不共人逃去,虞妃山赭良堪嗟。
秦皇一世二世歇,秦民万世桃花月。
渔子相逢五百年,已闻几度乾坤裂。
靖节先生曾作记,只云贤者兹避世。
时人浪作神仙传,空自渺茫涉奇异。
所种柴桑五株柳,胜是武陵千树桃。